About beach rugby and sunburnt Simmentalers

Na een lente die meer op een verlengde winter leek zijn we afgelopen week in één keer overgegaan in de zomer (nou ja, officieel gezien nog niet, maar qua weer zeker) Nou staat Schotland niet direct bekend om zijn prachtige weer, dus zodra de zon zich laat zien ontdoet eenieder zich hier van diverse kledingstukken om optimaal gebruik te maken van de UV-straling. Met als logisch gevolg dat iedereen de volgende dag roodverbrand rondloopt. De meeste mensen, en dieren, lijken het mooie weer wel te waarderen. Alle lammeren en kalven op de heuvel in de zonneschijn is een prachtig gezicht. Maar als echte Schotse veehouder moet er natuurlijk wel wat te klagen blijven, dus het standaard antwoord op de zin “Wat een prachtig weer vandaag, he”, is: “Ja, maar voor morgen wordt er regen voorspeld”. Of, het beste antwoord van deze week, “My Simmentalers are getting sunburn”....

Gelukkig voor de Simmentalerkoeien is het inderdaad, na anderhalve week mooi weer, weer gaan regenen. Al moet ik zeggen, ik kon het feit dat ik de hele dag in t-shirt kon rondlopen en zelfs pootjebaden in de zee wel waarderen! Het mooie weer viel ook goed samen met het whiskyfestival. Er waren allerlei activiteiten bij de verschillende whiskydistilleerderijen (en dat zijn er vrij veel op Islay), maar aangezien de meeste overdag waren hebben we er niet zoveel van meegekregen, behalve dan dat het hele eiland gevuld was met toeristen met rode gezichten (niet alleen van de zon). Een week later was er ook het jaarlijkse Beach Rugby toernooi, een rugby wedstrijd op het strand. Gelukkig was het dit jaar in de stralende zon en hoewel ik de regels van het strandrugbyen niet helemaal meekreeg was het toch erg vermakelijk om naar te kijken. De combinatie van whiskyfestival, zonneschijn, het beach rugby met bijbehorend concert en vervolgens de terugkeer van het echte Schotse weer zorgde er wel voor dat alle inwoners van Islay zich als volgt lieten beschrijven: Wintertenen – Zonverbrand – Snipverkouden (al dan niet in combinatie met een kater in variërende grootte).

Het voordeel van dienst hebben terwijl er overal gratis whisky is, is dat je de volgende dag in ieder geval een van de personen zonder hoofdpijn bent en om van het mooie weer te genieten hebben we toeristje gespeeld en een kijkje genomen bij Kildalton Cross en de vlakbij gelegen Fairy Hill. En het strand natuurlijk. De zeehonden vonden het buiten het water ook wel prettig en lagen fotogeniek te zijn op de rotsen. Ik denk dat ik een otter zag bij Port Wemyss, maar het kan ook een zeehond zijn geweest (daar waren er meer van). Wat het ook was, het was te snel voor mijn camera, dus jullie moeten het met de foto's van de bijbehorend zonsondergang doen.

Ondertussen gaat het werk natuurlijk ook gewoon door, al was het tijdens de Beach Rugby dag wel verdacht rustig (toevallig kwamen we wel veel veehouders tegen op het strand, waarvan sommigen in rugbykleding en sommigen niet helemaal helder meer, en meer dan eens zelfs beide). De maandag erna gaf echter een mooi contrast voor het rustige weekend. We zouden net gaan ontbijten toen de telefoon ging, een koe met tetanus. Gelukkig hebben we speciale 'breakfast biscuits' in de auto, dus snel in de auto en erheen. De arme koe had de week ervoor gekalfd en was een 'beetje ingescheurd' waarna er maden (dat is het nadeel van het mooie weer ben ik bang) in de wond waren gekomen samen met onze grote vriend Clostridium tetani. Kort samengevat, een onplezierige situatie voor de koe, die in een typische tetanushouding op de grond lag. We hebben nog een poging gedaan met antiserum, maar helaas belde de veehouder een paar uur later op om te zeggen dat de koe was overleden.

Terug bij de praktijk was het tien voor negen, dus wij renden snel naar boven (het grote voordeel van boven de praktijk wonen) om nog iets van echt ontbijt te eten. Stipt negen uur openden we de deur om naar de praktijk te gaan, om vervolgens te worden aangestaard door een rij van een stuk of 5-6 mensen met bijbehorende honden/katten/lammeren en voordat we de praktijkdeur goed en wel open hadden kwamen er ook nog twee kalveren via de achterdeur naar binnen. Na deze levendige ochtend met een variatie aan werkzaamheden (van inenten tot abcessen openen en van infuus geven tot verbanden wisselen) werd het om drie uur 's middags opeens heel rustig. De rest van de week was ook relatief kalm, tot vrijdagochtend om half negen de telefoon ging voor een keizersnede. Nu zat Beth op Jura en stonden er een aantal kleine-huisdieren-afspraken in het boek, dus dat was een beetje lastig, maar na een ietwat hectische ochtend met allerlei kleine-huisdieren-zonder-afspraak, een groot levend kalf en een buizerd met een gebroken vleugel kwam het allemaal toch weer ongeveer goed.

Om een of andere reden gaat het mooie weer hier samen met een verhoogd aantal 'geredde' vogels, variërend van een jonge raaf tot een zwaluw met de schouder uit de kom en vrijdag dus een buizerd met een gebroken vleugel en een alpenkraai met een erfelijke oogaandoening. Stacy (huisgenoot en collega) heeft een bijzondere dieren specialist in haar vriendenkring, dus als het niet compleet hopeloos lijkt hebben we een hulplijn. Maar vogels zijn rare vogels, ze lijken wel wat op schapen met hun rare neiging opeens dood neer te vallen.

Om eerlijk te zijn, de afgelopen twee weken waren af en toe frustrerend en deprimerend met vrij veel terminale patiënten, maar over het algemeen verlaten de meeste dieren levend en wel de praktijk.Dus voor dit verhaal te deprimerend wordt met alle dieren die het niet gered hebben, we redden ook nog wel eens iets. Bijvoorbeeld Kenzie, een hond die binnenkwam met braken en ernstige uitdroging die uiteindelijk de ziekte van Addison bleek te hebben (deze ziekte heeft als bijnaam 'The Great Pretender'). Morgen doen we de definitieve test, maar ondertussen is ze al aardig opgeknapt van de behandeling en blij naar huis. En alle patiënten met overvolle anaalklieren hebben het pand ook weer opgelucht en in goede gezondheid verlaten.

Iets wat mij opgevallen is tijdens mijn verblijf hier zijn de auto's die gebruikt worden door de dierenartsen. In Nederland, waar het overgrote dele van de wegen vlak en verhard is, rijden vrij veel dierenartsen een grote four wheel drive auto. In Schotland, waar een soort 'Trekweg-oude-stijl' type weg met meer hobbels en bochten gezien wordt als de ideale omgeving om 60mijl/u (reken zelf maar uit hoeveel km/u dat is) te rijden en er vrij veel steile, onverharde, modderige wegen met gaten en greppels en soms zelfs complete rivieren over de weg zijn, heb ik nog geen veearts in een four wheel drive gezien. In plaats daarvan rijdt Stacy in een Opel (nou ja, Vauxhall) Astra die letterlijk uit elkaar valt (we krijgen regelmatig instant reparaties aangeboden door veehouders die bezorgd zijn dat we de kofferbakklep op onze nek krijgen of de wielen eraf vallen). De enige reden dat Beth als praktijkeigenaar zich niet zo druk maakt om de staat waarin Stacy's auto zich bevindt is waarschijnlijk omdat de staat van haar auto nog erger is, dit is namelijk een soort van bestelwagen maar dan zonder werkende snelheidsmeter, maar met eraf vallende deuren (waar een halster al niet goed voor kan zijn als je je kinderen toch veilig wilt vervoeren) en iets defectieus met de remmen waarvoor voorgenoemde auto al twee weken in reparatie is. En ik zou dus in een, 'altijd van een oude man geweest', VW Polo rond moeten rijden, maar omdat Beth's auto in reparatie is heeft zij de Polo in gebruik. Ik moet zeggen dat ze ergens wel gelijk heeft, de Polo is zondermeer de beste auto in het wagenpark van de praktijk.

En dan nog twee weken en een beetje en dan kom ik alweer richting Nederland! Volgend weekend zal ik eens even een kijkje nemen op Jura (gezellig kamperen met alle muskieten). Als ik niet levend verorbert wordt door teken/muskieten/wilde herten komt er misschien nog wel een stukje voor ik terugga naar 'het warme zuiden'.