Van Crex crex tot Rattus rattus

De grootste 'verlosgolf' is hier zo'n beetje over nu juni met rasse schreden nadert en alle moeders met hun kroost in grazige weiden op heuveltoppen zouden moeten vertoeven. Dat is, normaal gesproken, dit jaar is er helaas een combinatie van veel regen, koude wind en hagel die ervoor zorgt dat het gras nog niet echt wil groeien en de onderkoelde uitgedroogde kalfjes aan de lopende band binnenkomen. Afgelopen vrijdag waren we compleet door onze infuuszakken heen, het was goed dat de nieuwe levering 's middags binnenkwam. De routine van verlossingen en keizersnedes gaat langzaam maar zeker over in een een nieuwe routine met koude kalveren, warme infusen, dekentjes en warmwaterkruiken. Ik wordt steeds handiger in het aanbrengen van katheters in de bloedvaten van zielige kalfjes.... Maar het blijft een mooi gezicht om een kalf dat helemaal slap met diepliggende ogen binnenkomt zelfstandig lopend de praktijk te zien verlaten (als ze dat nou eens allemaal deden....)

Af en toe komen we ook de iets ongewonere dieren tegen. Zo werden we van de week, na een ochtend zieke kalfjes en epileptische honden, gebeld door een mevrouw uit Portnahaven (een verzameling huizen aan de andere kant van het eiland, bereikbaar via een one-track-road welke op het moment permanent geblokkeerd is door hordes toeristen) aangaande een rat. Wat was namelijk het geval, deze mevrouw en haar man hadden elke winter vrij veel ratten in huis. Iets waar ze zelfs niet zo mee zaten want, tja, die arme beestjes moeten ook ergens wonen als het buiten zo koud is natuurlijk. Echter, hoewel dit nog niet tot de weergoden is doorgrdrongen, is het nu officieel gezien toch echt lente en de menselijke bewoners van het huis vonden het tijd dat de ratten andere logies zochten. En dus werd een echte ouderwetse dichtklappende rattenval geplaatst. So far, so good, zou je zeggen, als de ratten de hint nu maar begrepen hadden.... Maar helaas, een nieuwsgierige rat was iets te dichtbij dit nieuwe interessante object gekomen en zat als gevolg daarvan met zijn achterpoot vast in de rattenval. Erg naar voor het beestje natuurlijk, en dat was ook precies de gedachte van de mevrouw des huizes, die het gekrabbel van het arme beestje in de gootsteenkast niet langer aan kon horen en de praktijk belde of wij niet iets konden doen. Gewapend met handschoenen, een stevige emmer met deksel bij wijze van vangkooi en een voldoende voorraad euthasaat vertrokken wij naar Portnahaven op zoek naar de 'Old school house' (nog best lastig een oude school te identificeren in een plaats waar alle huizen oud en groot zijn en bovendien om een of andere reden vaak voorzien van een torentje met bel). Na een blik in het keukenkastje te hebben geworpen en de rat uit zijn benarde positie te hebben bevrijdt konden we al gauw concluderen dat er helaas geen redden meer aan was voor het arme beestje en besloten we het snel uit zijn lijden te verlossen. Daarna bleven we nog even hangen om twee vrij obese katten in te enten, de beste mevrouw uit te leggen dat nee, een gipsverband aanleggen om een half afgestorven poot van een wilde rat het beestje niet echt meer helpt, dat nee, deze vallen niet geschikt zijn om ratten op humane wijze te vangen, dat ja, het ultrasone geluidkastje tegen de ratten best de reden zou kunnen zijn dat de katten zich niet meer in huis vertonen en, nee, dat het buiten voeren van de ratten waarschijnlijk de rattenplaag in huis niet tegen zal gaan.

Terug in de praktijk na dit avontuur troffen we Beth, dierenarts en praktijkeigenaar, aan in gevecht met een kalverkop met als inzet diens hersenen. Op zich geen ongewoon gebeuren, aangezien Beth graag post mortem onderzoeken uitvoert. Meestal is haar dochter van zes er ook bij om toe te kijken en te helpen, maar deze zat vandaag op school. We lieten Beth rustig verder spelen en vertrokken naar een veehouder met een kreupele stier, met ohja, nu als jullie toch komen, er zijn ook nog een paar koeien waar bloedmonsters van genomen moeten worden. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming bleek er behalve de stier ook nog een kreupel kalf te zijn. En twee keizersnede koeien van vorige week deden het nog niet helemaal goed. En twee nieuw aangekochte kalveren waren wat kreupel en stijf. Gelukkig was de beste man aardig goed georganiseerd en in recordtempo hadden we alle dieren in kwestie één voor één in de crush. De stier bleek een steen in zijn tussenklauwspleet te hebben, pijnlijk, maar snel verholpen. De kreupele kalveren waren stijf van de lange reis die ze hadden gemaakt vanaf 'the mainland'. Het andere kalf had een hoefabces. De bloedjes waren snel genoeg getapt. Beide keizersnede koeien hadden een indrukwekkend abces. Ik weet niet waar het precies aan ligt, maar elke keer als we besluiten pasta met kaassaus te gaan eten (de beroemde macaroni cheese!) gaat er iets mis in de saus waardoor deze gaat klonteren en vervolgens krijgen we gegarandeerd minimaal één abces met gele kazige pus, bij voorkeur een uur voor lunchtijd. Ik ben blij dat mijn eetlust me niet gauw in de steek laat in ieder geval.

Af en toe is er ook tijd voor ontspanning, zo waren we vorig weekend vrij en besloten we tussen de buien door een wandeling op The Oa te gaan maken. Omdat dit Islay is bleef het natuurlijk niet lang droog, maar we hadden tenminste geen hagel op deze zaterdagmiddag. De wandeling was enigszins avontuurlijk door weilanden met kalfjes en bijbehorende ouders (ja, de stier was er ook) en prikkeldraadafrasteringen op de weg, maar gelukkig was de oude holle veedrijversweg die we probeerden te volgen op de meeste plaatsen nog als dusdanig herkenbaar. We eindigden, na een interessante afdaling over een door wilde geiten ontworpen pad, op een prachtig besloten strand met een indrukwekkende waterval en ruige rotsen. Zeker de moeite waard! Al was het wel handig dat we op de terugweg ontdekten dat er ook een iets minder avontuurlijke route, met de moederkoeien aan de andere kant van het hek, was.

En dan is het weer tijd voor werk. Op het moment komen er nog best regelmatig schapen in voor een keizersnede (“Hoeveel moeten er nog lammeren?” “Dit is de laatste....”). Eergister werd er een Scottish Blackface, of Blackie, binnengebracht, heuvelschapen met indrukwekkende hoorns. Het lam kwam ter wereld in een normale ligging, dus met de kop eerst, en we waren daarom ook een beetje verbaasd dat de eigenaar van het schaap met stelligheid verkondigde dat het zeker een ram-lam was. Nu beginnen de hoorns van Blackies best vroeg met groeien, maar dit lam had het een beetje overdreven en nu zat hij (ja, dit gebeurd dus met jongens die willen opscheppen met hun grote hoorns) klem met zijn hoorns in het bekken van zijn moeder. Gelukkig konden we een zij-ingang in moederschaap fabriceren en konden we het lam, en zijn moeder, uit hun benarde positie bevrijden.

Om het James Herriot gevoel weer even te voeden, na het kalven van een koe met een tweeling (beide in stuitligging en de eerste tarsaalligging daarbij voor de geïnteresseerden) kregen we verse eieren van de boerin 'voor ons zondagse ontbijt'. Ze waren heerlijk. Al wil ik niet teveel nadenken bij wat de kippen die de eieren geproduceerd hadden daarvoor gegeten hadden (ze leken erg gebrand op het vinden van de smakelijkste stukjes nageboorte). En ook het onderzoeken van een 850kg wegende Clydesdale die vastgezeten heeft in een moeras is wel iets waar meneer Herriot wel wat over zou kunnen schrijven. Om een lang verhaal kort te maken, Sam was na wat pijnstilling, infusen, vocht en een fikse borstelbeurt al heel wat meer mans.

Deze week is het Feist Ile, oftewel Islay festival, wat resulteert in een heleboel toeristen die gratis of goedkope whisky bemachtigen. Het nadeel van deze toeristen is dat ze de vele one-track-roads blokkeren, Islay overbevolken en herrie maken. Het voordeel is dat het de boeren iets anders om over te klagen geeft dan het weer en het niet groeiende gras. En, eerlijk gezegd, de open dag op Bruichladdich distillery was erg gezellig vandaag en stiekem waren er ook best veel boeren. En veel ietwat wankele mensen in kilt met rode gezichten (uiteraard veroorzaakt door het uitzonderlijk mooie weer van gister met een whopping 14graden). Er zijn deze week nog allerlei activiteiten, sommige zelfs op momenten dat ik geen dienst heb, dus misschien volgende keer wel foto's van mij op een ceilidh!