Spring for half an hour, 'fore the next shower

Na twee weken op Islay heb ik al een mooie indruk gekregen van het eiland en haar inwoners, met name de veehouders. Dat hier zo nu en dan poëtische geesten bij zitten daar mag de titel van dit stukje het bewijs van leveren. Dit mooie rijmpje is ook meteen een goede omschrijving van het algemene weertype op Islay, namelijk korte perioden van zon afgewisseld met stortbuien met hagel, vergezeld door een constant zeer aanwezige koude wind. Geen goed weer om gras te groeien, en daardoor ook een moeilijk jaar voor de veehouders hier. Normaal gesproken gaan de schapen met lammeren rond deze tijd de heuvel op en het gras in, maar aangezien de heuvels slechts sporadisch groen kleuren is het nog steeds een kwestie van voeren, voeren en voeren.

Geen gemakkelijk jaar voor de koeien, schapen en boeren dus, maar gelukkig spoeden wij ons als ware 'vets to the rescue' in onze olie lekkende opel astra met versleten wielas over onverharde heuvelweggetjes, onverschrokken gesloten hekken, ondergelopen bochten en kuddes koeien trotserend, naar de 'down cow' met onze reddende flessen calcium-magnesiumborogluconaat. De grootste waardering voor deze nobele reddingsactie is een kopstoot en een zeer dreigende blik van de koe in kwestie, wat meteen ook dient als signaal dat het tijd is voor de volgende patiënt. En om heel hard te rennen.

Af en toe kan het ook best spannend zijn, zo'n eiland waar ze je bij het woord 'lantarenpaal' vreemd aankijken (en niet alleen omdat ze geen Nederlands spreken) en je de helft van de tijd geen bereik hebt met je telefoon op de kronkelende heuvelweggetjes. Zo was er vorige week een bijzondere dag, die eigenlijk 's ochtend al niet al te best begon met een slechte nachtrust voor zowel Stacy als mij na onbestemde enge dromen. Maar goed, de zon schijnt en de beestjes wachten dus gauw aan het werk. Overdag waren er geen bijzonderheden, behalve dan dat het weer buitengewoon goed was met geen enkele regenbui en slechts een harde wind. 's Avonds begon de dienst meteen goed, een schaap voor een keizersnede op een boerderij in het mooie 'Mull of Oa', een prachtig gebied niet gehinderd door enig telefonisch signaal. Na een mijl of wat pittoreske doch in niet al te goede staat verkerende onverharde weg kwamen we aan bij de boerderij in kwestie, hier werden wij opgewacht door een schaap. Op zich niet zo vreemd, want er lopen over het hele eiland kudde's schapen op de weg, alleen dit schaap keek ons aan op een manier die erg deed denken aan de film 'Black Sheep'. Maar goed, wij laten ons natuurlijk niet zomaar afschrikken en dus betraden wij de schuur op zoek naar onze patiënt. De veehouder, een aardige man van begin 80, was erg druk geweest met het gebruikelijke lente werk en het was hem even ontschoten dat algemene hygiëne geen overbodige luxe is, dus in de schuur was de vloer letterlijk bezaaid met karkassen van lammeren in verschillende stadia van ontbinding. Zeer interessant, maar niet direct de ideale omgeving om buikchirurgie uit te voeren. Gelukkig was er schoon stro voorhanden en al snel hadden we mevrouw schaap in de juiste positie om haar van haar grote eenlinglam te verlossen. Tijdens de operatie werden wij geïnteresseerd gadegeslagen door een grote stier, hij had alleen nog popcorn nodig en dan was zijn avond helemaal geslaagd. De operatie voorliep voorspoedig, op enkele darmen die er zeer op gebrand waren de buitenwereld te verkennen na, en spoedig waren moeder en kind beide op de been.

Ondertussen was buiten de duisternis gevallen en terwijl we terugreden richting Bowmore werden we gadegeslagen door heel veel oplichtende ogen in het donker. Al rijdend over de Low Road zagen wij opeens een vreemd licht in de verte op de weg, het licht leek van grootte te veranderen, slingerde en we konden er niet helemaal achter komen of het naar ons toekwam of juist van ons af ging. Uiteindelijk kwamen we een tegenligger tegen en was het licht weg. Aangekomen bij de praktijk begon Brechan de spaniël opeens zonder aanwijsbare reden te blaffen, iets wat hij anders nooit doet. Stacy en ik hadden ondertussen een soort horrorfilm gevoel gekregen en wij haastten ons, na opgeruimd te hebben natuurlijk, naar ons appartement. In het appartement maakten zonder reden bewegende gordijnen onze stemming er niet beter op. De nacht was echter nog niet ten einde en om een uur of een kwam er een telefoontje, koe voor keizersnede. Om een lang verhaal kort te maken, het was een passende afsluiting van deze zeer vreemde dag en het eindresultaat was een kalf dat zich het beste laat beschrijven als een binnenstebuiten gekeerde koppoter en een groot gat in de koe. Ik ben blij dat dit soort afwijkingen zeldzaam zijn....

Na deze deprimerende avond en nacht kwam de zon gelukkig op (helaas voordat we terug waren in Bowmore) en waren er verschillende andere beestjes die onze hulp konden gebruiken. Omdat het Nederlandse diergeneeskundig register zegt dat het bepaalde essentiële documenten verstuurd heeft en dit in werkelijkheid niet doet heeft mijn registratie in het register hier wat vertraging opgelopen en dus kan ik officieel nog niet 'alleen' patiënten behandelen. Een beetje lastig, maar gelukkig hebben we voor de kleine huisdieren (die altijd met z'n vijven binnenkomen twee minuten voor sluitingstijd) een soort van supervisie systeem bedacht waardoor we wel efficiënt in twee spreekkamers (nou ja, in de spreekkamer en de operatiekamer) tegelijk consulten kunnen houden. En bij de grotere dieren is een paar extra handen ook zeer welkom, vooral omdat mijn armen een tikje langer zijn dan die van Stacy, wat handig is bij het kalven van een grote vleeskoe.

Een leuk geval vorige week was een kalf dat uit de koe wou in een vreemde positie, namelijk met zijn staart eerst en zijn achterpoten naar voren gestrekt. Zoals jullie je misschien kunnen indenken past dit niet en de koe was al een tijdje bezig zonder vorderingen te maken. Om het kalf op de goede manier uit de koe te krijgen moesten we de achterpoten naar achteren strekken, klinkt vrij simpel, maar met een groot, wat droog, kalf in een baarmoeder met een persende koe valt het nog niet mee. Enige tijd, wat strategisch geplaatste touwtjes en een paar indrukwekkende blauwe plekken later lag het kalf in een gewone stuitligging en konden we de koe eindelijk verlossen. Het kalf had tot dan toe nog weinig teken van leven gegeven, maar zodra het de grond raakte schudde het zijn kop en begon te ademen. Tegen de tijd dat we alle spullen weer een beetje schoon in de auto hadden geladen keek het kalf aardig fit om zich heen met de eerste biest in z'n maag.

Er zijn nog genoeg interessante gevallen over om te beschrijven, maar het wordt een erg lang verhaal als ik alle Scottish blackfaced sheep, West Highland White terriers, collies, Limousines en Schotse hooglanders langs ga, en dan heb ik het nog niet eens over Freddy, een van de twee naakte katten op Islay en Jura (het is goed dat hij zo lief zijn want van zijn looks moet hij het niet hebben, zeker niet met het nare abces dat op zijn rug groeit).

Voor iedereen die morgen vrij heeft en voor het geval het weer daar lijkt op het weer hier (anders: ga naar buiten!) volgt een interessante link: http://www.bbc.co.uk/iplayer/episode/p014g3vx/Hebrides_Islands_on_the_Edge_Episode_1/

Dit is een natuurserie over de Hebriden, waaronder Islay. De zwaluwen in de serie leven in Bowmore, net als ik op het moment. Let ook op de prachtige weergave van Islayers in hun natuurlijke habitat.