No life long regrets, only well feathered steps

And a dance before the far finish line!

Oftewel, een wandeltochtje. Een best leuk wandeltochtje. Een best leuk wandeltochtje met een niet erg onthoudbare naam. (Maar ik heb een spiekbriefje). De Kahuterawa Classic.
Want als je je rond Palmerston North moet vermaken met alleen een fiets als vervoermiddel dan moet je toch iets. Dus sta je zondagochtend om zes uur op om pakweg 10km te gaan fietsen (heuvels!) op weg naar het startpunt van een halve marathon. De mensen daar waren erg blij ons te zien (ik hou van Nieuw-Zeelanders) en waren niet eens boos toen ik op een van de tafels ging zitten en deze vervolgens instortte.
Dan de tocht zelf, er was zowel een walkers (wandelaars) als een runners (gestoorden) groep. De walkers startten iets eerder zodat ze na ongeveer een uur ingehaald zouden worden door de runners. De tocht kende een interessante variatie in terrein, we begonnen op een verharde asfaltweg met twee rijstroken en prachtige hellende bochten, deze ging geleidelijk over in een eenstrook-kleine-verharde-weg, daarna een halfverharde weg (Nieuw-Zeelands concept, dit houdt in dat er opeens brokken van pakweg een meter uit de zijkant missen en je de kans hebt beekjes op de weg tegen te komen die dan wel weer keurig aangegeven staan) en vervolgens een onverharde weg. Uiteindelijk kwamen we bij een brug. Een brug met een dilemma. Officieel ging de tocht namelijk verder over de 'Back Track', een smal, moeilijk begaanbaar, slijmerig pad tussen de bomen; helaas was deze door een 'mudslide', oftewel een soort kleine lawine van bomen en modder, geblokkeerd en dus theoretisch niet begaanbaar. De voorgestelde alternatieve route was teruglopen langs de weg en daarna nog enige glooiende hellingen op het goed onderhouden pad bij de boerderij bij het startpunt nemen. Kortom: een zeer gemakkelijke keuze.

Eenmaal aan de andere kant van de mudslide aangekomen bedachten wij ons dat het oversteken van een bult modder met bomen erin naast een vrij indrukwekkende afgrond misschien wel enig risico had kunnen bevatten*, dus besloten we maar niet om te keren.
Voor degenen die zich er iets bij in kunnen denken: de back track is een pad bijna als in Zweden (alleen dan met meestal vastliggende rotsen), vrij nat, met meerdere beekjes om over te steken (nee geen bruggen), in een haast tropisch aandoende vegetatie, onderbroken door prachtige vergezichten van al dan niet met boomgrote varens begroeide heuvels. Ik had het naar mijn zin.
En Anne-Marie ook. Die overigens een bijzondere manier van beekjes oversteken heeft. Het concept van met een wandelstok stenen aanduwen om de vastheid van ligging te bepalen was mij bekend, maar het concept van het vervolgens naast de stenen door enkel-tot-kniehoog water te lopen (en daarbij droge voeten te houden!) was mij tot nog toe onbekend. Weer wat geleerd zullen we maar zeggen.

En na een enigszins afdalende ehm...afdaling door een modderig dennenbos waren we weer bij de brug aangekomen. De man-met-de-quad die de bordjes achter ons opruimde vertelde ons dat we dezelfde route als op de heenweg terug moesten lopen en reed vervolgens voor ons uit om de lunch klaar te zetten. Het lopen langs de weg was lang zo interessant niet als de back track en Anne-Marie vond het ondertussen ook niet meer zo erg leuk (laat je niks wijsmaken door haar, ze heeft het hartstikke goed gedaan voor een eerste hike!) en was dan ook erg blij dat de mensen van de organisatie zin hadden in lunch en een auto stuurden met het aanbod mee te rijden.
Omdat ik eigenwijs ben heb ik mijn tas aan Anne-Marie gegeven en ben zelf de laatste kilometer gaan rennen (want ik had ook wel zin in lunch).

En daarna kregen we dus lunch (broodjes en koekjes en bananen en extra bananen om mee te nemen en van alles) en een prijs (chocolade!) omdat wij de enigen waren die op de fiets waren gekomen. En ze hoopten ons volgend jaar weer te zien (als zij onze reiskosten vergoeden vind ik het prima). En een lift terug naar Palmerston. Die was ook welkom.

Vanmiddag maar even rondje Palmerston gemaakt om iets te zoeken om mijn schoenen mee schoon te krijgen.

En dan de rest van de week. Wegens uitgebreide beschrijving van de zondag (zie hierboven) zal ik dit even kort samenvatten: we hebben een auto gekocht en gaan verhuizen.



Te kort?
Voor de fanatiekelingen dan nog maar een stukje.

Wegens examens voor dierenartsen-uit-het-buitenland-die-in-Nieuw-Zeeland-aan-het-werk-willen was de tijd dat wij de paarden konden gebruiken voor het oxytocine-project vrij beperkt. Gelukkig zijn wij zeer efficiënt en er traden geen grote problemen op. Met het andere project gaat het ook wel goed, we zijn bezig tabellen te maken en meer gegevens te verzamelen.
Verder hebben we het grootste deel van onze donderdag gebruikt om schapen te scannen. De schapen in kwestie (dezelfde als in the running of the sheep) moesten onder een lichte narcose om vervolgens een CT-scan en een DEXA-scan van hun achterpoot te krijgen. De CT-scanner was draagbaar, dus dit kon gewoon in de schuur. De DEXA-scan is echter een fancy humaan geval en daarvoor moesten de schaapjes in een trailer naar het humane ziekenhuis. Erg leuk om de blikken van de mensen te zien als je het ziekenhuis binnenkomt met een schaap op een stretcher.

We hebben ook besloten te verhuizen. Helaas moeten we ons houden aan de drie weken opzegtermijn van het hostel (anders krijgen we onze borg niet terug :( ), maar daarna trekken we in bij een 'real Kiwi family' bovenop een heuvel nabij Palmerston. Ik heb er zin in!

En de auto: vanaf morgen zijn Anne-Marie en ik de trotse eigenaars van een Nissan Bluebird (aangenomen dat de auto wordt goedgekeurd door de monteur). Helaas hebben we daardoor nu geen reden meer om regelmatig bij Memorial Park (waar particulieren hun auto mogen neerzetten om deze te verkopen) te kijken. (Geweldige schommels daar trouwens)

Het loopt hier nu tegen kooktijd. En ondanks de halve zak 'native' pepermuntjes die ik tijdens het typen heb weggewerkt heb ik al wel wat trek in voedsel. Dus 'tot de volgende keer', en voor een zekere familie tot volgende week!




*Niet voor ons natuurlijk, beschermd door Sint Christoffel en een best mooi blauw maansteenei.