JAAAAAAAAAAAAARGGGGHHHHHIIIIIIIPIIIIIIIPIIIIIIP

* Dit is de fonetische weergave van de geluiden die de jongere leden van een zeker Nieuw-Zeelands gezin regelmatig maken.+

Een ijverig tikkende Anne-Marie bewerkte op een dusdanige wijze mijn geweten (en zenuwen!) dat ik mij genoodzaakt voel ook maar weer een beetje rond te gaan kladden op het wereldwijde netwerk.

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Eet meer kiwi's en red de kiwi! *

Jullie krijgen van mij geen heel uitgebreid verslag van de afgelopen paar weken, hiervoor kunnen de liefhebbers zich wenden tot mijn ouders en broer en zusjke en als je echt wilt dan krijg je wel een privé-mail (of je leest Anne-Marie's weblog, dat werkt ook)

Over het Zuidereiland:
Vanuit Picton (waar de veerboot aanmeert) zijn we langs de oostkust naar het zuiden gereden. Onderweg aan de oostkust hebben we zeehonden (pelsrobben) gezien. Deze lagen heerlijk zeehond te zijn op de rotsen en het strand en waren niet echt onder de indruk van bezoekers. De bezoekers waren op hun beurt dan wel weer onder de indruk van de zeehonden. Ze maakten ook veel te veel foto's (de bezoekers, niet de zeehonden).

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Eet Vegemite! Het is erg gezond! *

In Kaikoura, een plaats die bekend staat om de walvissen en het zwemmen met zeehonden/pelsrobben voor toeristen, stak een redelijke storm op. En laat dit nu net de eerste nacht zijn dat wij de geweldige tent van de autoverhuurder op gingen zetten.
Niet alleen zaten de stokken vol klei (ja, het waren van die koepeltentstokken waar je een pinnetje in moet steken om ze vast te zetten) en was het doek gescheurd, de rest van de stok had ook betere tijden gezien. Om een lange nacht kort te maken: best gek die scheurende geluiden die je 's nachts niet helemaal kunt plaatsen, wel mooie lichtinval 's ochtends.
En goed dat de outdoorwinkel in Christchurch uitverkoop hield.

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Probeer nu onze mince-pies! Met tomatosauce! *

Daarna naar Christchurch. De stad zelf was erg....stadachtig, maar dan zonder historische gebouwen (de oudste zijn uit de 19e eeuw). Ergens in de omgeving van Christchurch hebben we gloeiwormen bekeken (erg leuk, net een sterrenhemel ter hoogte van het struikgewas) en zijn we in een kiwipark geweest. Hier waren naast kiwi's ook andere inheemse soorten zoals schaapetende papegaaien en blauwe eenden. En weka's, maar die kwamen we de volgende dag ook 'in het echt' tegen langs de kant van de weg.

Vanuit Christchurch zijn we het eiland overgestoken via Arthur's pass. Een erg mooie route door de bergen. Met veel groen onderweg. En uitzichten. En bergen dus.
De volgende slaapplaats was Hokitika, een plaats waar veel pounamu (groensteen of Nieuw-Zeelandse jade) gevonden wordt. Gek genoeg bestond dit dorp vrijwel geheel uit winkels waar ze bewerkte pounamu verkochten. Vrijwel geheel, want er was ook ene oorlogsmonument en een aftandse camping (zoeken naar de tweede camping die in het boekje stond werkte niet, tenzij je geïnteresseerd was in investeren in Nieuw-Zeelands vastgoed).
Ik heb al wel een mooi verjaardagscadeau uit mogen zoeken in Hokitika (drie keer raden welk materiaal)#

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Drink L&P: now also available dry, but still wet as L&P!”*

En toen weer omhoog. Mensen en boekjes hadden ons verteld dat het Abel Tasman park erg mooi was. En daar hadden ze wel gelijk in.
Wytze en ik besloten dit mooie gebied eens in detail te gaan bekijken (dat wil zeggen, de specifieke rotsen en takken en slijmerige dingessen waar een weinig gebruikte hiketrail uit bestaat) en vertrokkenop een twee- tot vijfdaagse inland track naar de andere kant van het park Uiteraard waren wij geenszins van plan hier twee dagen aan te besteden, wij houden immers niet van wandelen. Na een leuke omweg (wij houden ook niet van onduidelijke routekaartjes en borden) kwamen we 's avonds ergens waar een weg was en wij opgepikt konden worden. Niet helemaal aan het einde van de track dus, maar toch minder dan de omweg (dus zonder omweg eitje, al snap ik niet waarom ze geld vragen voor een dusdanig naïef optimistisch hoogtekaartje), denk dat we toch een respectabele 38-39km op een uitdagende track hebben gedaan.
De rest van de familie en het aanhangsel zijn ondertussen gaan kayakken. Ik moet zeggen dat dat ook leuk klonk, dus dat blijft zeker een optie voor als we met z'n tweeën rondreizen!

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Melk met thee in een handomdraai! Nu voorverpakt poeder, alleen water toevoegen is voldoende voor een heerlijke kop thee met melk!*

Na het mooie monument voor Abel Tasman bekeken te hebben (die kunstenaar had inspiratie! Hoe bedenk je het, een witte rechthoekige pilaar....) en ene verhaaltje te hebben gelezen over hoe voornoemde watermeneer weer wegvoer nadat de Maori dachten dan hij een zeemonster was en ze hem aanvielen, gingen wij op weg naar Picton.
Onderweg kwamen we nog de 'pancake rocks' tegen, die doen vermoeden dat de Schepper misschien wel een vrij groot uitgevallen peuter in een modderige zandbak is geweest.

Picton was een leuk havenstadje met vooral een mooi parkje (inclusief topless....ehm....ik bedoel toddlers pool) en een veerboot. De zee was een beetje onrustiger dan op de heenweg, en we kwamen dan ook wat later dan gepland aan in Wellington. Nou is dat op zich niet zo'n probleem, ware het niet dat Anne-Marie en ik hadden beloofd de volgende dag op LATU aan het werk te gaan. 's Ochtends.
Dus rond een uur of één waren we bij ons nieuwe tijdelijke huis (en je kunt het slechter treffen), de camper kon prima buiten het hek staan (al keken de buren wel een beetje apart de volgende dag) en Anne-Marie en ik konden in een echt bed slapen (na gebruik te hebben gemaakt van de ingenieuze sleutellaars).

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Kom op Oudejaarsavond naar Palmerston North! Feest met vuurwerk! Er zijn maar liefst 10 vuurpijlen ingekocht!*

De volgende dag dus op tijd opstaan en met de hele karavaan naar LATU (moeten we hier rechts? geen idee....oh voorbij....hmmm ik zie LATU nog niet, denk dat we toch rechts hadden gemoeten.....auto keren-camper keren- auto keren....links, ja daar is het, weer wat geleerd vandaag)
Ik geloof dat Wytze redelijk wat foto's heeft gemaakt van buisjes bloed en paarden en buisjes bloed en ik en buisjes bloed, en misschien ook wel van Dover en de merries.
De ochtend werd afgesloten met de mededeling dat we vakantie moesten gaan vieren met z'n allen en het niet moesten wagen terug te komen tot in ieder geval na kerst. Aangezien de universiteit verder ook redelijk gesloten was, zaten we zonder projecten en hebben we noodgedwongen nog maar wat vakantie gehouden.

En voor deze vakantie leek wandelen ons wel een leuk idee (geen idee waarom). En laat er nou een ééndaagse 'great walk' zijn in Tongariro park, de Tongariro crossing (geen idee hoe ze op die namen komen hier).
Dus na een paar oefenwandelingen op eerste kerstdag begonnen wij op tweede kerstdag aan de 19,4km lange Tongariro crossing. We kwamen hierbij ook langs mount Ngauhuroe, ook wel bekend als mount Doom uit Lord of the Rings. Uiteraard heeft een deel van het gezelschap deze ook beklommen (zijnde Wytze, Anne-Lieke en ik), dat moet je nooit afslaan, een omweg met een hoogteverschil van 700m (van 1590 naar 2290m, ja de rest hadden we al geklommen). En daarna de overige 11km van de tocht nog. Achteraf vond iedereen het leuk.
Ik denk dat ik de crossing nog een keer ga doen, driemaal is scheepsrecht zegt men. (Bovendien wil ik de Tongariro top nu ook wel eens zien).

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Kom nu naar Palmerston en beklim mount Cleese! (En zoek zelf maar op waarom die berg zo heet) *

Na de Tongariro avonturen zijn we naar Napier gegaan (onze nieuwe huisbaas Stefan: “Why on earth would you go to Napier?!”) en het was best grappig. Dat is het voordeel van aardbevingen en branden, je kunt alles netjes in stijl weer opbouwen. In Art Deco stijl welteverstaan.
Nieuw-Zeelanders hebben een beetje een morbide gevoel voor humor waar het possums betreft, in de opossumworld in Napier stonden, naast alle educatieve teksten en opgezette possums, ook een koortje opgezette possums op het dak van een auto (daarbij behorend een possum met het bordje: “New Zealand possum, squashed variant) terwijl zij het vrolijke toepasselijke deuntje 'On the road again' speelden

En toen was het alweer bijna mijn verjaardag. Reden om terug te gaan naar Palmerston North en ons gastgezin uit te nodigen mee uit eten te gaan. Op de zelfgerouwen-bier-proeverij die erna in Stefan's huis ontstond werd iedereen zelfs uitgenodigd te komen barbecueën (de spellingscheck zegt dat je dat zo schrijft. Dus.). Helaas ging het vliegtuig toch echt 31 december en was Auckland toch echt 7uur rijden, geen barbecue dus....
De dag erna hebben we dus heit, mama, Wytze en Anne-Lieke uitgezwaaid en zijn we met z'n tweeën vakantie gaan vieren. Eerst oudejaarsavond gevierd op het Square in Palmerston North. Beetje anders dan in Nederland: de hele avond waren er bands en veel mensen op het Square, om twaalf uur was er een count down en anderhalve minuut vuurwerk (en dat is een optimistische schatting), vervolgens werd (aan een ondertussen half leeg square) medegedeeld dat de zanger van de band zijn stem kwijt was en om half één was iedereen weer knus thuis.

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Voor al uw drive-way werkzaamheden: bel Stefan Smith, he loves the job!*

In onze plotselinge vakantie hebben wij verder de windmolens bekeken (Stefan gelooft het niet, maar volgens mij zijn de onze echt groter: iemand die de afmetingen van de grootste Nederlandse windmolen/turbine op papier heeft is mijn held!), een bezoek gebracht aan Foxton en Foxton Beach, Woodville en Feilding, Shannon en Sanson (onder andere) en het wildlife centrum mount Bruce bezocht. Dit laatste was erg leuk, het is een erg mooi centrum met een deel van de vogels in erg ruime kooien en de rest semiwild (wild met voerondersteuning).
En nog een 'date' gehad ook. Een van de Afrikaanse jongens die enkele weken terug mee was toen een groepje studenten en een Duitser de Tongariro crossing deden, en die we tegenkwamen op oudejaarsavond, wilde graag even Palmerston uit om wat te gaan drinken. Onze 'huisbaas' Stefan begon meteen allerlei afschrikwekkende verhalen over mensenhandel en de saaie plaats Feilding, wat tot gevolg had dat ik mijn bodyguard meenam (ook wel Anne-Marie genoemd). Tot onze verbazing (niet tot Stefans verbazing trouwens) waren vrijwel alle kroegen in zowel Feilding als Palmy gesloten op deze zondagavond, wat tot gevolg had dat we na een cappuccino in de KFC en enig zitten op een bankje bij het Square weer op tijd konden gaan slapen.
Volgende keer gaan we misschien wel naar Woodville voor yummy mummy's cheesecake of iets dergelijks.
Tenminste...ervan uitgaande dat onze auto een dezer dagen wordt voorzien van een nieuwe (nou ja, Frankensteintype) startmotor. Het is lichtelijk spannend elke keer de auto heen en weer te moeten schudden in de hoop dat deze starten wil.

* Wij onderbreken deze weblog voor een reclamebericht: Kom nu in Palmerston North wonen! We hebben parken met toddlers pools! En WINDMOLENS!!!!!!!*

Maar nu is dit wel weer een lang genoeg verhaal. Denk ik. De televisie heeft hier erg veel 'commercialbreaks' trouwens.
Morgen weer naar LATU en 's middags achter de computer data onderzoek doen. De vakantie is weer even over, het zal dus niemand verbazen dat het weer vandaag (op de eerste dag na de vakantie) erg goed was. Zonnig, geen regen en zelfs de wind is gaan liggen. En dus zijn we de hele dag binnen bezig. Maar misschien blijft het weer wel mooi in het weekend (ja vast....)

Groeten uit een huis vol Kiwikinderen!


P.S. Nog even voor een zeker persoon: zes (6!) maaltijden per dag, driedubbele sandwiches, zelfgebrouwen bier, toast wanneer je maar wilt en heuvels en bergen om te beklimmen!

Verklaring bij zinnen met gekke tekens erachter:

+ Andere voorbeelden zijn: “I don't like it” (over eten), “NO!” en de oude bekende: “Are we theeeeeeere yet?”

# Ik zei drie keer!