Het lijkt wel zomer

Ik heb begrepen dat bovenstaande zin op het moment niet erg van toepassing is in Nederland, maar hier lijkt het echt wel zomer! Zelfs in Palmerston North is het op het moment zonnig. En zonnig betekent hier warm. En geen wind en zon betekent zoek de schaduw en smeer zonnebrand. Of ga binnen zitten.
Er zijn nadelen aan een dunne ozonlaag.....

Door enige technische problemen (waarom branden de lampjes op het modem niet? En waarom is de router zo stoffig? En waarom helpt uit en weer aanzetten niet?) en een vakantie zonder internet (maar met zwavelwolken, zon, regen en oceaan; hierover later meer) is het enige tijd geleden dat er een vers stukje op deze blog verscheen. Om alle belevenissen van de afgelopen weken te belichten moeten we dus een stukje terug in de tijd.

(voeg hier vaag muziekje met golvend beeld in en....)

Het is woensdag 6 januari (bliksem, dat is alweer 13 dagen geleden). Op de oprit van het huis bevindt zich een best wel stoere 4x4 wagen met het veelbelovende nummerbord „ROHAN1“ . Het binnengaan van het huis leert ons dat deze auto toebehoort aan de ouders van Stefan, Dianne en Lynsay, ook wel bekend als Nana en Poppop. Na enige enthousiaste verhalen over de opnamen van “The Lord of the Rings” (indrukwekkend!) was het tijd voor een barbecue.
En dan denk je, met de Nederlandse barbecue in het hoofd, ach ja, leuk een barbecue. Daarom even een korte beschrijving van een Nieuw-Zeelandse barbecue (NOOT VOOR DOUWE: STOP HIER MET LEZEN VOOR HET TE LAAT IS):

Uit de garage komt een soort buitenkeuken op wieltjes gereden, gasflessen worden aangesloten en omdat Stefan toch in de garage is neemt hij meteen een paar flessen zelfgebrouwen bier mee. Het bier wordt uitgeschonken voor de liefhebbers (jazeker! Dat bier is echt lekker! Donker zomerbier....) en vervolgens worden er enige stukken vlees in de nabijheid van de barbecue gebracht. De stukken vlees bestaan uit lamskoteletten, speklaprollen, worstjes, kippenpoten, runderlappen en een stuk hertenrug. Stefan is ‚in charge of the barbecue‘ en geeft de vleestang niet uit handen (nee, echt niet).

Ondertussen is er binnen ook van alles aan de hand. Niks geen twee-blaadjes-sla-en-een-tomaat-salade, op tafel staan een koude pastasalade(met noten, kruiden en iets groens), een groene salade (met onder andere sla,tomaat,komkommer, avocado, ui en soortgelijk voedsel) en een groentelasagne (met alle groenten uit de koelkast, dus niet alleen tomaat en courgette, maar ook bloemkool, pompoen en....nou ja, alles wat voorhanden is). Dit eten is vrij veel en lekker en vleesloos, misschien dat ik daarom de woorden van Marie „You can eat all of that“ als een uitdaging opvatte, helaas was het volgens Stefan niet perse nodig dat ik alles helemaal opat (maar ik blijf erbij, geef mij een ticket Nieuw-Zeeland voor een zekere-persoon-met-grote-eetlust, een fles van Stefan’s bier en een halve avond en de schalen gaan leeg).
Kortom: lekker eten. En op de een of andere reden belandden er steeds stukjes vlees op mijn bord („You need some red blood cells!”), ik moet toegeven, die hertenrug (geschoten in de heuvels achter Palmerston) was erg lekker....

De volgende dag een gewone werkdag, maar om logistieke redenen (autoreparatie) in huis in plaats van op Massey. Best een productieve dag, alleen een beetje jammer dat mijn laptop blijkbaar bestanden opslaat die de Masseycomputers niet kunnen openen :S

Vrijdag: eerst natuurlijk naar LATU en daarna computerwerk op Massey, en daarna: barbecue! Voor degenen die nog steeds het Nederlandse begrip barbecue hanteren, lees even een stukje terug. Best gezellig, met twee andere Kiwifamilies, en nog meer eten (want iedereen neemt natuurlijk ook wat mee). Meringue met slagroom en aardbeien is lekker. Brandybaskets met ijs en frambozen ook trouwens.

En dan zaterdag: onze plannen werden een beetje in de war gegooid door monteurs die de verkeerde onderdelen van de auto repareren (nee we hadden geen nieuwe startmotor nodig, het lag aan de brandstofpomp), dus in plaats van Owlcatraz werd het een stuk fietsen met een wandeling aan de prachtige Turitea Road (wel een beetje heuvelig). Erg prettig om een stukje te bewegen en dan thuis te komen bij een.....barbecue! Dit maal met de buitenlandse vrienden van Stefan en Marie, dus we konden zowel ons Duits als ons Nederlands ophalen (niet dat we dat gedaan hebben, maar het had gekund). Ik zal jullie de verhalen over het eten maar besparen. (DOUWE JE KUNT WEER EEN STUKJE LEZEN!)

Zondag zouden we met z’n allen richting Omori (aan het vulkanische Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw-Zeeland) vertrekken. Helaas moesten wij vanwege voornoemde logistieke redenen ons nog minstens tot maandag (uiteindelijk dinsdagochtend) in Palmerston vermaken. Gelukkig heeft Marie vroeger in een boekwinkel gewerkt en hoefden wij ons dus niet te vervelen.

Maandagochtend zouden wij de auto naar de garage brengen, maar ondanks onze toch niet geringe overredingskracht en de (mij zeer aansprekende) Nieuw-Zeelandse methode om auto’s aan de praat te krijgen (ons aangeraden door de AA, en dan niet de alcoholisten maar de ANWB-equivalent!) door met een hamer erg hard op het waarschijnlijk-defecte onderdeel te slaan, helaas geen startende auto. De garage zou ons binnen een half uur komen ophalen, het blijft Nieuw-Zeeland, dus aan het eind van de middag waren ze er.

Dinsdag dan toch echt richting Omori! En verrassing: precies op tijd voor de barbecue!
Dit bleek een echte familiebarbecue te zijn, met niet alleen Stefan's ouders, maar ook zijn oom en tante. Hij was duidelijk hun lievelingsneefje trouwens.
Nu was er naast het vakantiehuis een heel groot meer, en de oom en tante van Stefan (Marianne en Malcolm) hadden een speedboot mee, en wij hadden nog nooit gebiscuit (gewat? Kun je dat eten? Wacht maar, je komt er wel achter wat het is! Muwhahaha....)
Dus de volgende niet-zo-heel-erg-warme-ochtend was het biscuittijd! Even een kort recept voor biscuitting:

Men neme: één speedboot
één rubberband met bodem (de biscuit)
één touw (stevig)
één bootbestuurder
wetsuits (hoeveelheid afhankelijk van aantal 'biscuitters')
reddingsvest (idem)
handdoek (idem)
één spotter
één meer (liefst glad)
een gek voor op de band

Vervolgens is het een kwestie van de boot in het meer leggen, de rubberband met het touw aan de boot bevestigen, de gek het wetsuit en reddingsvest aantrekken en op de band laten plaatsnemen (als beginpositie wordt zittend aangeraden, een variatie hierop is voorover liggend) en de bootbestuurder een seintje geven om te vertrekken. De spotter houdt in de gaten of de gek zich nog op de biscuit bevindt. Het wordt van harte aanbevolen door te gaan tot de snelheid dusdanig is dat de biscuit 'over de kop vliegt' in de bocht en de gek wordt gelanceerd. Zie ook de filmpjes op photobucket (het gegil is niet van mij, dat is de tante van Stefan).
Aangeraden wordt veel plezier te hebben en achteraf op te warmen in een thermische hotpool.
Verder smaakt een 'nieuwjaarsdiner' met pavlova na die tijd ook erg goed.

En de volgende dag was het tijd voor een expeditie! Stefan had ons verteld waar we volgens hem allemaal heen moesten, dus met goede moed en een wegenkaart gingen wij op weg. De eerste echte stop was bij Huka Falls, dit is de enige rivier die uit Lake Taupo stroomt in plaats van erin. Door het vulkanische landschap is er afwisselend puimsteen (zacht) en harde rots, waardoor op een bepaald punt al het water door een redelijk kleine opening in de rotsen moet. Erg spectaculair!

Daarna een 'kiwi-must-do', het thermale park Orakei Korako, in de verborgen vallei. Het voordeel van dit park boven andere is dat het volledig natuurlijk is, in tegenstelling tot andere parken (waar de geisers bijvoorbeeld elke ochtend om 10.15u spuiten omdat ze op een knopje drukken). Onvoorspelbaar dus, maar erg mooi!
De silica-afzettingen zorgden samen met de warmwateralgen voor bijzondere kleuren en grillige vormen, afgewisseld door felblauwe poelen met kokend water en gaten waar zwaveldampen uit opstijgen. En een persoonlijke favoriet: de dampende blobbende modderpoelen!
Onze stop voor die nacht was vlakbij Rotorua (een thermisch gebied met veel Maori-cultuur), gelukkig net ver genoeg weg van Rotorua om uit de zwavellucht te zijn, aan the Blue Lake. The Blue Lake ligt vlakbij the Green Lake en ik ga niet uitleggen waarom de meren zo heten, ze waren wel erg mooi. En prettig om in te zwemmen.
Ook leuk in het bos ernaast waren de glimwormen, we moesten even zoeken (altijd leuk met z'n tweeën in een vreemd en donker bos rondjes wandelen), maar het was de moeite waard. En het was een uitstekende gelegenheid mijn nieuwe hoofdlamp (of koplamp, goede lamp!) uit te proberen.

Ondertussen was het alweer vrijdag en het werd hoog tijd om wat cultuur op te snuiven. Dus 's ochtends vroeg op en naar the Buried Village, oftewel het begraven dorp.
Uit de historie hiervan blijkt dat de Maori best wel slim zijn als het gaat om geld verdienen. Al rond 1880 leefden de inwoners van het dorp van de inkomsten uit het toerisme. Vlakbij het dorp, achter de Tarawera vulkaan, bevonden zich namelijk de beroemde pink and white terraces (roze en witte thermale terrassen). De terrassen waren niet alleen erg mooi (volgens het museum een van de wereldwonderen), maar men kon er ook nog in baden. En het gaf de inwoners van het dorp een gemakkelijker bestaan dan voorheen, het is minder zwaar door de toeristen naar de terrassen te roeien en rond te leiden dan land te bewerken.
In 1886 gebeurde er echter iets wat maar weer bevestigd dat mensen die op een vulkaan wonen volkomen 'nuts' zijn (en mensen die onder de zeespiegel wonen niet hoor), de vulkaan Tarawera barstte uit.
Dat er iets stond te gebeuren, en dat dat iets niet goed zou zijn, hadden de inwoners al in de gaten, één van de gidsen had een spookkano waargenomen en bovendien rees en daalde het water in het meer opeens sterk. En de medicijnman van de Maori had gewaarschuwd voor een ramp als de Maori hun leefgewoonten niet zouden veranderen. Maar om de gevolgen samen te vatten: de meest dichtbij de vulkaan gelegen Maori dorpen werden volledig verwoest, er waren wel enkele overlevenden. Het dorp dat wij bezocht hebben, een mengeling van Maori en Europese inwoners, werd bedolven onder een laag as, maar relatief veel mensen overleefden de uitbarsting doordat de Maori-bouwkunst steile daken bouwt, waar de as afgleed in plaats van door het dak te zakken zoals bij de Europese huizen. De pink and white terraces werden door de uitbarsting volledig verwoest.
Na deze ramp waren de bewoners van het gebied hun belangrijkste trekpleister kwijt (en hun huizen, en sommigen familieleden), gelukkig werden ze opgenomen in nabijgelegen dorpen en konden ze altijd nog geld vragen om het verwoeste dorp en de intact gebleven waterval te bezichtigen (wat ze dan ook deden). De waterval hebben wij ook bekeken, het is wel een apart idee dat er meer dan 100 jaar geleden ook al toeristen naar die plek kwamen en dezelfde afdaling maakten om de waterval te bekijken.

Na deze interessante ochtend hebben wij een ontspannen wandelingetje gemaakt in Redwood Forest. Dit bos met Californische reuzenbomen is zo'n 100 jaar terug door kolonisten gepland, die vervolgens bedachten dat ze eigenlijk niet zoveel met het hout konden en de bomen toen maar hebben laten staan.

En toen was het tijd voor een bezoek aan Whakarewarewa, the living Maori village! (DOUWE, IK WAARSCHUW JE!) En toevallig was het ook tijd voor lunch. En toevallig hadden wij nog geen hangi (traditioneel Maori gerecht) gegeten en wilden we dat wel proberen.
Whakarewarewa is een Maori dorp gebouwd in een thermisch gebied, waardoor ze onder andere warmwaterbronnen, dampende modderpoelen en geisers in hun achtertuin hebben. De aardkorst is er erg dun, dus je moet wel uitkijken waar je loopt (maar tegenwoordig staan er hekken). Het is lichtelijk onvoorspelbaar waar de aarde opent, maar volgens onze gids was er nog nooit iemand wakker geworden om erachter te komen dat de woonkamer weg was. Voortuinen wel trouwens.
Met al die warmte moet je toch iets, en daarom hadden de Maori besloten dat ze daar wel mee konden koken. Naast groente koken in de heetwaterbronnen (stop het in een zak en dompel het erin als een theezakje voor een halve minuut, klaar is kool), wat erg goed uitpakt met maïs, gebruiken ze ook stoom uit de 'grondgaten' om te koken. Er zijn twee variaties hangi, de 'gemakkelijke' variant (als je een thermisch gebied in je achtertuin hebt dan) is het bouwen van een houten kist met deksel over een stomend gat in de grond en daar vervolgens het eten in plaatsen. Een ingewikkelder variant, die ook in niet-thermische gebieden toe te passen is, houdt in dat men een gat in de grond graaft en dit vult met hout, stenen erbovenop legt, vervolgens het hout aansteekt tot er alleen gloeiende kolen over zijn en de stenen roodgloeiend zijn, en daar een beetje water opgooit. Daarna is het een kwestie van het voedsel (ingepakt in vlasmanden, of modernere variant: aluminiumfolie) op de stenen plaatst, hier vochtige zakken overheen legt en het geheel bedekt met aarde. En dan nog een paar uurtjes geduld hebben.
Het resultaat: erg sappige maïskolven, gaargestoomde kumara en aardappel, vlees zo zacht dat het letterlijk van de botten afvalt, en heerlijke groentes. En dat allemaal met een speciale subtiele extra smaak door de mineralen uit de stoom.
Oh ja, de Maori waren van oorsprong kannibalen.

Na deze uitstekende lunch (IK DENK DAT JE NU WEER KUNT BEGINNEN MET LEZEN DOUWE) hebben wij nog een voorstelling van Maori dansers met onder andere een traditionele welkomstgroet en een haka (oorlogsdans) gezien. Het kleine meisje dat meedeed en vlak voor de voorstelling internationaal bekende, niet erg nette, gebaren stond te maken was er geloof ik nog niet helemaal uit of ze later de toerismebranche in wilde.
Ook kregen we een demonstratie vlas bewerken. De gids liet ons zien hoe ze de strengen harakiki of Maorivlas bewerken en laten omkrullen om er vervolgens een zeer onthullend, oncomfortabel kledingstuk van te maken wat pas uitgevonden is nadat de eerste Europeanen in Nieuw-Zeeland aankwamen. Best slim waar het toeristen aangaat, die Maori.

Na deze volle dag gingen we nog enkele uren rijden (of eigenlijk ging ik rijden en Anne-Marie bedenken waar we heen moesten) tot we in Mount Maunganui aankwamen. Dit plaatsje ligt aan de Pacific en is genoemd naar de berg Maunganui die zich, volgens de Maori legende, uit liefdesverdriet probeerde te verdrinken. De magiërs die hem hielpen zich te verplaatsen konden echter alleen 's nachts hun toverij beoefenen, en de berg werd net te vroeg 'gevangen in het morgenlicht', waardoor er tegenwoordig een berg van 232m aan de kust staat.
Na een nacht poging tot slapen (ja, erg comfortabel die matjes) hebben we deze grote berg maar even beklommen, en daarna zijn we er nog omheen gelopen. Omdat het erg warm was, en de zee zo aanlokkelijk blauw, hebben we daarna nog even een verfrissende duik genomen in de surfwaardige golven aan het strand (overal zand!).

Mensen (Nieuw-Zeelanders wel te verstaan) vertelden ons dat het strand bij Whakatane en Ohope nog veel mooier was en wij besloten dat maar even aan nader onderzoek te onderwerpen. Inderdaad was het strand in Ohope erg fraai, en de kleine baai die alleen te bereiken was door een interessante wandeling van een half uur te maken was zelfs bijzonder fraai. Vooral het stuk strand dat uit schelpen en delen van schelpen bestond in plaats van uit zand was erg bijzonder.
Na ongeveer twee uurtjes wandelen riep het water ons weer, en wij zijn heel gehoorzaam en hebben nog lekker even gezwommen. Ik heb best wel zin binnenkort een poging te doen tot surfen, surfscholen en golven genoeg daar!

Even voor de goede orde, ondertussen is het zondagmiddag. We hebben nog tot maandagavond om in Palmerston North te komen en besluiten daarom rustig naar beneden te rijden. Onderweg begint het echter nogal hard te regenen, waardoor we niet echt zin hebben ergens lang te kijken, en tegen etenstijd 's avonds zijn we in Omori aanbelandt. Gelukkig was er genoeg eten.
Maandag was ook voor de familie Smith de laatste vakantiedag, vele handen maken licht werk en kleine kinderen maken veel vies, dus na een ochtend stofzuigen en buiten spelletjes doen met de kinderen was alles klaar voor vertrek.

Op de weg van Omori naar Palmerston North zitten enige stadjes met interessante namen, bijvoorbeeld Gumboot City (Taihape, hier werden vroeger veel rubberlaarzen gemaakt), Hunterville (Huntaway Capital of the world, daar komt het hondenras huntaway vandaan), Turangi (Fishing Capital of the world), en Bulls. Nieuwsgierig geworden door al deze 'Dinges capital of the world' claims wilden wij deze wel eens wat dichterbij bekijken en onderweg hebben we daarom een wandelingetje gemaakt in Gumbootcity. Behalve de enorme gumboot naast de weg heb ik geen rubberlaars gezien trouwens.
Nieuwsgierigheid bracht ons die dag verder nog naar Gravity Canyon (via een 'scenic drive'), een plaats waar allerlei rare mensen van een brug afspringen met een elastiekje om hun enkels. Ik denk dat ik mijn geld liever besteed aan iets anders. Iets verstandigs. Een tripje naar de actieve vulkaan the White Island bijvoorbeeld.

En dan dinsdag. Minder spannend dan de rest van de week. We moeten de komende tijd aardig aan het werk om het project af te krijgen. Op het moment lijkt het wel ergens op, maar het moet statistisch gezien ook nog gaan kloppen.
Vanochtend zijn we op de fiets (beweging is goed met al dat eten dat ik hier naar binnen werk) naar Massey geweest en hebben de ochtend besteedt aan het maken van een tijdschema dat 's middags al niet meer klopte.

Back to normal dus.

P.S. Niet helemaal back to normal, er is nog een kleine bonus namelijk paardrijden! Een van de medewerkers van LATU heeft een aantal Connemarapony’s waarvan er minstens eentje op dieet is en wel wat extra beweging kan gebruiken. Vanochtend dus mijn rijbroek aangetrokken, en hoewel het een tikje anders is dan thuis (Bridget had al een jaar niet meer gereden) voelde het erg goed weer op een paard (nou ja pony) te zitten!