Spring is coming!

De lente komt eraan? Jazeker. En waar leidt je dat dan uit af? Het weer? Nee, het is hier nog steeds erg nat en waaierig met sneeuw op de heuvels (gelukkig niet zo nat als in Somerset en omstreken). De daglengte? Nee, hoewel het wel iets langer licht is dan voorheen is het nog steeds om zes uur echt wel donker. De bloeiende narcissen? Nee, die worden opgegeten door mijn kat (daarover later meer). Waaraan dan wel? Aan de lammetjes natuurlijk!
Met vier keizersnedes op schapen in een paar dagen tijd mag ik denk ik wel stellen dat de lente begonnen is. Hoewel, na deze eerste golf van moeilijke geboorten is het weer even stiller op het moment. Ik denk dat je de eerste keizersnedes kunt zien als het briesje dat aankondigt dat er best wel eens een storm aan zou kunnen komen.

De meeste schapen hier zijn natuurlijk Scottish Black Faces. Maar er zijn ook een behoorlijk aantal boeren met een groep Suffolks en minstens zoveel met een groep Texelaars. Die laatste noemen ze hier Texels, als in Tek-sel, maar goed, het is in ieder geval herkenbaarder dan Schotten die proberen Zwartbles te zeggen....(dat klinkt als warbles, wat dan weer een nare parasiet die in neuzen groeit is).
Deze wat grotere, commercieel wel interessante rassen (als je genoeg niet-heuvel-land hebt om ze in leven te houden tenminste) hebben wel eens de neiging problemen te vertonen met ter wereld komen. Zo kreeg ik tijdens mijn weekenddienst 's avonds om een uurtje of tien een telefoontje over een lammerende texelaar met een groot lam. Helaas was het een boerderij waar ik nog niet eerder geweest was en hoewel ik ongeveer wist waar het was bleek het nog wel een uitdaging om de juiste schuur te vinden in het donker. Temeer omdat de boerderij bleek te bestaan uit een stuk of vijf schuren, waarbij de boer en het schaap in kwestie (en de enige verlichting) zich in de achterste schuur bevonden, welke niet vanaf de weg te zien was en alleen was te bereiken door tussen de andere, niet-verlichte, schuren door te slalommen. Maar goed, eenmaal aangekomen bleek het inderdaad een groot lam en de conclusie dat het lam er niet op de normale wijze uit zou passen was snel gemaakt. Gelukkig is er ooit iemand op het idee gekomen dat je in zo'n geval ook een gat in de zijkant van het beestje kunt maken (wel weer netjes dichtnaaien achteraf) en enige tijd later was er een enorm, maar helaas behoorlijk dood, lam geboren. Gelukkig had de boer ook nog een ooi met twee lammetjes, waarvan er een wel wat extra aandacht kon gebruiken, dus na een beetje heen en weer schuiven waren er twee blije ooien met allebei een blij lammetje.

Om te bewijzen dat de lente echt in aantocht is (ook al doet het weer hard zijn best het tegendeel te bewijzen) werd ik de volgende ochtend wakker gebeld voor nog een schapenkeizersnede. Weer een Suffolk, maar twee levendige lammetjes dit keer. Best een prettig begin van de week. Al had ik geen bezwaar gehad tegen ontbijt.

Dit verhaal loopt nu al een goede kans erg lang te worden en ik ben nog maar net bezig. Wat is er allemaal gebeurd sinds het vorige blog? Nou, ik heb een 'nieuwe' auto (eigenlijk Catriona's oude auto), dus in plaats van een Opel Astra rijd ik nu een VW Golf. Ideaal voor onverharde heuvelweggetjes. Maar ik moet zeggen dat de achteruitrij-sensoren wel praktisch zijn. Ik hoor nu tenminste een irritante piep voor ik tegen iets aan bots. Meestal. Helaas hoor ik ook een irritante piep als er een behulpzame boer naast mijn auto meeloopt om te zorgen dat ik nergens tegenaan bots. Maar verder is het wel handig. En de radio doet het.


Er was ook nog bezoek uit het verre zuiden. Hoewel in de reisgidsen beschreven als “Een grijs mistroostig stadje waar amper toeristen komen” (daar kun je het dan maar mee doen als zelfbenoemde 'bruisende havenstad'), laten sommige mensen zich niet zo snel afschrikken en na een busreis van zo'n vier uur kwamen mijn ouders aan in The Wee Toon. Ze werden uiteraard verwelkomd door typisch Schots weer, waardoor de reisgidsbeschrijving helaas aardig accuraat was. Na een rondleiding door de praktijk en een Schotse maaltijd werd ik uiteraard voorzien van een voorraad drop, suikerbeesten, chocotoffs en marsepeinen varkens.
Op vrijdag was het erg rustig in de praktijk, dus kon ik mooi een lang weekend vrij krijgen. En dat lange weekend hebben we gebruikt om even op Islay te kijken. Stacy was een weekend weg, dus het kwam haar ook wel goed uit want dan konden wij mooi op Brechan (de hond) en Fudge (de kat) passen. En het scheelde ons weer dat we onderdak hadden in de Vet's Flat in plaats van in een Bed and Breakfast. Met Brechan op sleeptouw (hij was helemaal gelukkig samen met heit op de achterbank) hebben we Islay wat bekeken. Het weer was vrij Schots, hoewel gelukkig niet zo slecht al voorspeld, maar we hebben wel wat op Islay rondgewandeld en natuurlijk wat distilleerderijen van binnen bekeken en een dram of twee gedronken. Ook vond ik mijzelf op een of andere manier op maandagochtend in de dierenartspraktijk van Islay om 'even een oogje te houden op de anesthesie van die operatie van vanochtend'. Al met al best een geslaagd weekend dacht ik zo.

Terug in Campbeltown moest ik weer aan het werk overdag. Soms ook 's avonds. Toch wel prettig dat er na een verlossing rond etenstijd een warme maaltijd op je wacht bij terugkomst. Na een dag met een auto rondrijden en een dag in Campbeltown met een uitstapje naar Carradale omdat ik toch die kant uit moest om wat bloedjes te tappen was de week alweer om en begon de terugreis naar het verre Friesland. De week werd samengevat als (en ik citeer): “Er is niet echt heel veel te beleven en als de zon schijnt is het er wel aardig”, maar “De omgeving is wel heel mooi”. Ohja, “Bovendien was het er koud en was het huis gelukkig aan het eind van de week lekker warm gestookt”.

Gelukkig was mijn huis niet lang leeg, want de volgende dag was er een kat in voor de cat rescue om gesteriliseerd te worden. Meer dan één eigenlijk, het was een beetje 'cat spay factory' met een kat op beide uiteinden van de operatietafel. Een goede manier om de flanksterilisatie onder de knie te krijgen in ieder geval. De katten in kwestie hadden allemaal al een huis (of een bedrijventerrein), maar ik besloot eens bij de man van de kattenopvang te informeren of hij nog een kat had met behoefte aan een ander huis voor een paar maanden. De beste man zag zijn kans schoon en een half uur later had ik een kat.

De kat in kwestie is een gesteriliseerde obese schildpadpoes van waarschijnlijk een jaar of vier-vijf genaamd Willow. Ohja, en ze krabt. En bijt. En ze meent het.

Dat zijn dan ook de hoofdredenen dat ze al een jaar of drie in de opvang zat. Maar goed, een beetje dierenarts is niet bang voor een schattig fluffy kattenbeest, en bovendien kwam ze inclusief kattenbak en genoeg voer voor een paar maanden. En speeltjes. Gelukkig veel speeltjes. Ze houdt namelijk erg van het wegmaken (verstoppen, aan stukjes scheuren, opeten, geen idee wat ze ermee doet) van haar speeltjes en als er om een of andere reden geen speeltjes beschikbaar zijn begint ze aan de krant. Of aan de bank. Net wat haar het beste uitkomt.

Nou klinkt ze als een soort Willow Wallace, maar eigenlijk is het best een lieve kat. Ze is hier nu een paar weken en begint al wat te settelen. Ze houdt van de verwarming (vooral de straalkachel), drop, tortillachips, alle types kamerplanten, in de vensterbank zitten en naar buiten kijken en af en toe komt ze zelfs op schoot liggen (maar pas op met haar aaien want dat mag maar met mate). Verder is ze op streng dieet, want zodra ze op het toetsenbord van de laptop gaat zitten loopt deze vast.

Een andere toevoeging aan mijn dierlijke kennissenkring is Zeb, de Highlandpony van Ruth's dochters. Zeb is een extreem obese ontzettend smerige schimmelruin van ergens rond de 15 jaar. Ik ben nu een paar weken wat met hem bezig en zijn conditie is veranderd van tien minuten stappen en drie passen draf tot een rondje van zo'n 50 minuten met zelfs een paar passen galop. De plakkaten mest in zijn vacht zijn gereduceerd tot een stukje van zijn buik en zijn onderbenen (al is de rest van hem nog wel een dubieus grijsbruin) en zijn singel kan nu niet alleen weer vast, maar zelfs zo'n vijf gaten strakker dan voorheen (voor de geïnteresseerden, deze superafslankkuur heet het 'stro-dieet'). En, ook belangrijk, hij lijkt alle aandacht best te waarderen. Ruth's dochters waren vorige week even thuis voor de schoolvakantie en ze waren helemaal enthousiast over Zeb's goede manieren, zijn kansen om mee te mogen naar de Augustus-show zijn spontaan gestegen.
Had ik al gezegd dat Zeb houdt van rollen in waterplassen? Liefst met zadel en ruiter.

Ook op diergeneeskundig vlak gaat het werk natuurlijk gewoon door. Het wordt wat drukker dan voorheen, zeker met wat vrije dagen van diverse dierenartsen. Ik heb mijn hechtvaardigheden even geoefend op een nare speenverwonding waar de melk uitstroomde, een speen geopend die dichtgeslibd was, een kitten de oren gewassen (ik wist niet dat er zoveel troep in een klein kitten paste), een heel heel heel erg schattig Pomeranian puppy gevaccineerd en een cyste van een kat afgesneden (en weer netjes dichtgehecht natuurlijk). Verder is er nog een klein project gaande om een hond met diabetes budget-vriendelijk zo goed mogelijk te behandelen. En een wat groter project aangaande een vermoedelijke triclabendazole-resistentie van leverbot in schapen op een boerderij bij Campbeltown. En dan zijn er natuurlijk altijd ook nog anaalklieren die uitgeknepen willen worden, kalfjes die niet per se onthoornd en gecastreerd willen worden maar dat toch moeten, meer puppies, booster vaccinaties, jachthonden die in prikkeldraad blijven hangen, boerderijhonden die een trap van een koe krijgen, te dikke katten met blaasontsteking, te magere katten met nierproblemen, honden met tumoren en/of nog-niet-opgehelderd-gewichtsverlies, een konijn met een nare luchtweg-en ooginfectie, fretten die eigenlijk niks mankeren en vanmiddag ook twee lammetjes op het gezelschapsdierenspreekuur. Het ene lammetje komt als het goed is binnenkort weer terug voor een hernia inguinalis reparatie (een zakbreuk, klein lammetje met enorme ballen), het andere lammetje had een niet reparabele urinewegstoornis waardoor zijn buik volliep met urine dus daar konden we weinig voor doen helaas. Maar het was wel interessant.

Een leuke start van het lammerseizoen (nou ja, eerste niet-keizersnede-lammetjes) was een Jakob schaap dat binnenkwam met een niet-vorderende bevalling. Nou was dit schaap eerder al bekeken met de scanner en de boer wist dat er een vierling in zat, dus hij wilde liever geen risico's nemen. Alles lag goed en na voorzichtig oprekken van de cervix kon ik vier levendige blije lammetjes opvissen. Moeder en kroost werden weer in de auto geladen en iedereen keerde tevreden huiswaarts.

Naast alle serieuze werkzaamheden is er natuurlijk ook wat ruimte voor passende ontspanning. Zo was er een heuse 'Scottish blackface sheep stock judging' avond, oftewel een avond schapenkeuren. Dit hield in dat er een soort ring in het midden van een schuur was gebouwd en hier werden vier schapen tegelijkertijd in losgelaten om gekeurd te worden. De schapen waren heel handig van een kleurcode voorzien en deze kleurcode correspondeerde met de letters A, B, X en Y (dat is denk ik het Schotse alfabet ofzo). Het idee was dat iedereen op zijn kaartje de schapen in de juiste volgorde plaatste, waarna de jury dit ook deed. Degene die de meeste schapen goed had geplaatst won een prijs. Blijkbaar ook een zeer goede gelegenheid voor een 'date', aldus Raymond, een young-farmer-bearing-chocolates die graag mijn schapenkaartje voor mij wilde kopen.

Best lastig nog, dat plaatsen van de schapen, de meeste schapen zagen er namelijk uit als een fluffy wolbaal met pootjes en horens. Mooie schapen, maar geen idee wat de ene Blackie nou beter maakt dan de andere. Lang verhaal kort, ik won ook een prijs, maar dat was bij de loterij achteraf en niet voor het goed raden van de plaatsingen. Wel een gezellige avond, met veel mensen wiens naam ik zou moeten weten, maar waarvan het daadwerkelijk herinneren van hun naam zonder de bijbehorende boerderij nog wat tegenvalt.

Ik heb nog veel meer dingen die ik zou kunnen opschrijven, zoals de 'golven' van dierenartsbezoeken (je ziet een boer in maanden niet en dan een paar weken bijna elke dag), een schapenmysterie met blinde, dode en magere schapen en een in nevelen gehulde oorzaak, een ogenschijnlijk kerngezonde koe zonder melk, prolapsende lammerende schapen en wat al dies meer zij, maar ik zal nu mijn kattenbeest van wat voedsel voorzien voor ze ontwaakt uit haar catnap op de verwarming. Als ik haar 's avonds vergeet te voeren word ik namelijk 's ochtends wakker van een zekere mevrouw poes die aan mijn tenen knabbelt. Als ik mij dan vervolgens aan probeer te kleden voor ik haar voerbak vul met lekkere brokjes (mevrouw eet liever merkbrokjes dan huismerk) legt ze steeds haar poot op mijn arm. Eerst vriendelijk, maar zoals eerder gezegd is ze ook niet bang haar nagels en tanden te gebruiken als ik niet snel genoeg opsta. Maar als mijn wekker gaat vlucht ze de slaapkamer uit, want die maakt het geluid van een zekere wanhopig miauwende kat (Go Mr Pickles!). Had ik al gezegd dat haar speeltjes in kleine stukjes verspreidt over het huis belanden?

Willow wil hier graag aan toevoegen:

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx®é

Dat jullie het maar even weten.