X-rays, fruitcakes, Bull Mastiffs and Chihuahuas

Het duurt even, maar af en toe schrijf ik nog wel een stukje. Na mijn weekje vakantie is het nu weer een kwestie van vol aan de slag. Het is best aardig druk hier, grote afstanden (of eigenlijk vooral een lange reistijd) tussen de visites en vrij veel kleine huisdieren zorgen ervoor dat de dagen snel gevuld zijn. Om een indruk te geven een omschrijving van zomaar 'a day at the office':

Om negen uur 's ochtend open ik de deur van de praktijk. Gister hebben we een hond en een kat opgenomen dus deze moeten uitgelaten en onderzocht. Dan volgt (eigenlijk ook om negen uur, er is iets bijzonders aan het tijdsbesef van mijn baas, hierover later meer) ochtendspreekuur, met uiteenlopende dingen zoals vaccinaties, anaalklieren en jeukende honden. Vervolgens telefonisch contact met de eigenaren van de opgenomen beestjes en de vrolijke Dalmatiër naar huis sturen. Tussendoor nog even een urinemonster bekijken (of eigenlijk twee, als je die van 'Charlie de praktijkkat' ook meetelt). Ondertussen hangt de eerste veehouder al aan de telefoon om te vragen hoe laat ik er denk te zijn. Gelukkig neemt mijn baas de telefoon op en zegt tegen de beste man dat ik er met 30min ben (het is 40min rijden om er te komen én als ik dan toch in de auto zit kan ik tien minuten in de andere richting nog wel even wat bloedmonsters afgeven).
Dus snel op weg en via een mooie route met een paar eng steile haarspeldbochten op naar de eerste visite, het onthoornen, castreren en bloedtappen van negen kalveren. Nu lopen kalveren hier normaal gesproken vrij op de heuvel en deze aaneenschakeling van gebeurtenissen is vaak hun eerste echte aanraking met het begrip 'crush' en 'mens'. Voor een kleine schets van de atmosfeer, er springt een kalf van een maand of zes op en neer in de crush, een schriel krom oud mannetje staat enigszins verward naar het halster dat je hem net in de handen hebt gedrukt te kijken en achter je brandt de gastank bijna een gat in het cakeblik dat de onthoornijzers bevat (Waarschuwing, erg warm! Te dichtbij staan brandt gaten in je waterproofs). En omdat je op Skye bent waait het constant en regent het ook zo nu en dan. En waar komt die whiskylucht toch vandaan?

Gelukkig zegt niemand er iets van als je vervolgens met je waterproofs verantwoord schoongeschrobt, je gezicht onder de bloedspetters en mest in je haar in de auto stapt voor de volgende visite. De eigenaar van de ram in kwestie was niet thuis (dus die ik had nog steeds niet door dat ik onder de rode spetters zat) en de kreupele ram (“erg makkelijk te vangen”, aldus de eigenaar) in kwestie voelde zich heel wat beter toen ik het erf op reed en bleek nog behoorlijk hard te kunnen rennen. Om een lang verhaal kort te houden, het valt niet mee om een Cheviotram van pakweg anderhalf keer mijn gewicht te vangen en te onderzoeken. En rammen hebben een aparte lucht, beetje bokkengeurachtig (en ik dus ook na mijn worsteling met voorgenoemd beestje). De volgende visite was weer een ram, dus het viel niet al te veel op dat ik wat naar schapen rook. Ook deze jongeman was aardig uit de kluiten gewassen, maar gelukkig was de zus van de eigenaar wel thuis en hoewel zij de ram niet kon beethouden was ze wel bereidt een thermometer onder zijn staart te steken. Samen kom je een heel eind zullen we maar zeggen. Zelfs als de beschikbare hulp eigenlijk bezig was met krulspelden.

Na deze interessante omzwervingen was het halverwege de middag en tijd voor koeien, namelijk, volgens de notitie in de agenda, een drachtigheidsbepaling bij twee koeien, eigenlijk, volgens de veehouder, het scannen van 11 koeien in de ochtend. Altijd leuk, communiceren. De scanner is al geruime tijd stuk dus dat ging niet door, gelukkig kon ik met voelen ook nog iets zinnigs zeggen (tenminste dat hoop ik, we zullen het definitief zien over een aantal maanden....). En we kunnen altijd nog een bloedtest doen, al werkt dat niet als ze de koeien morgen willen verkopen (op een andere manier had ik er moeite mee de veehouder duidelijk te maken dat het niet mogelijk is met zekerheid te zeggen dat een koe niet drachtig is als hij de stier er op dit moment nog bij in het weiland heeft lopen). De visite duurde iets langer dan gepland vanwege ontsnappende koeien (maar drie keer compleet uitgebroken en nog een paar keer half, en we vingen ze dezelfde middag nog dus het viel reuze mee!), maar uiteindelijk kon ik, met nog meer mest in mijn haar, mijn weg vervolgen.

Onderweg vanuit de rijdende auto naar de ruïnes van kasteel Duntulm zwaaiende reed ik snel weer terug naar de praktijk. Ondertussen was het namelijk tijd voor het avondspreekuur, dus de wachtkamer was goedgevuld met diverse honden en katten. Een aantal vaccinaties, puppies, ontstoken oren en een huidprobleem later hoefde ik alleen nog een afkrabsel te bekijken onder de microscoop, wat bloed uitslagen zien te achterhalen en wat eigenaren te bellen. En natuurlijk de gehospitaliseerde kat van passende zorg voorzien. En nog even Charlie bekijken want die laat duidelijk merken dat zijn blaas hem dwarszit (en dat doet hij door overal te plassen, onder andere onder bureaus, in alle kattenbakken die hij kan vinden en netjes in het toilet). Ondertussen had ik best trek (hebben jullie de lunch gemist in bovenstaand verhaal? Ik ook), dus na zo'n elf uren op de werkvloer op naar mijn vakantiewoning. En dan ben je blij als je niet gebeld wordt tijdens de nachtdienst.

Dit verhaal dreigt na het beschrijven van één dag al erg lang te worden, dus ik zal de rest een beetje korter proberen te houden. Herinneren jullie je de koe uit mijn eerste verhaaltje nog (die die met een deel van de crush en 'mijn' halster om besloot de heuvels in te rennen)? Nou, die is na drie weken alweer gevangen door de veehouder. Het halster was helaas gereduceerd tot enkele verfomfaaide eindjes touw, maar de crush was ditmaal degelijk vastgebonden en binnen een kwartier was de jongedame een buisje bloed en twee hoorns armer en kon ze weer gaan en staan waar ze wilde. En de opgeluchte veehouder beloofde dat er volgend jaar lieve kleine kalfjes zijn in plaats van wilde pinken met grote hoorns.

Verder heb ik nog achterop een quadbike over heuveltoppen en door stromende beekjes en moerassig gebied gereden (blijkbaar kunnen quadbikes dat probleemloos) op weg naar een zieke koe. Helaas hebben koeien hier de neiging de dag na je behandeling alsnog dood te gaan (wat misschien iets te maken heeft met het tijdstip waarop veehouders de dierenarts consulteren, wat dan weer te maken heeft met het feit dat ze eerst hun koeien moeten zien te vinden op de heuvels voor ze kunnen zien of alles goed met ze is). Na een vrij depressieve week met veel dode koeien was er deze week gelukkig ook een succesverhaal, namelijk een blind, rondjes rennend schaap dat na mijn behandeling helemaal genezen is (voor de liefhebbers, mijn waarschijnlijksheidsdiagnose is CCN). En ook een Shetlandschaapje met koliek voelt zich gelukkig weer een stuk beter.

Iemand heeft de plaatselijke paardrijvereniging verteld dat er een 'paardenspecialist' op het eiland is (ach, in het land der blinden is eenoog koning zullen we maar zeggen), dus mocht ik ook nog wat zeggen over het mysterieuze huidprobleem van Kelsie en Alfie, twee langharige pony's met jeuk. De pony's in kwestie waren al bekeken (en voor alle denkbare zaken behandeld) door vrijwel alle dierenartsen op het eiland, dus het was een mooie uitdaging nog een andere oorzaak en behandeling voor jeuk te bedenken.... De tijd zal leren of mijn 'kennersoog' nog een verschil maakt....

En dan zijn er natuurlijk nog de gezellige beestjes. Van Buster en Biscuit de chihuahuapups (ik was bang dat ik er per ongeluk op zou staan) tot een Bull Mastiff van 50kg die we even op de tafel moesten tillen voor een röntgenfoto. Er komt van alles voorbij, van vaccinaties en castraties tot haemangiosarcomen en anaalklierabcessen. Rhona denkt erover een röntgenontwikkelaar te kopen (zodat we niet steeds 45min naar Broadford hoeven te rijden om een foto te maken) en er is daarom nu een hele mooie digitale ontwikkelaar op proef (er is niet echt ruimte voor een donkere kamer, wat volgens mij de hoofdreden is dat het dure digitale apparaat is uitgezocht), dus we maken te pas en te onpas röntgenopnamen (die vaak ook nog echt nuttig zijn). Vanmiddag kwam het apparaat ook nog goed van pas. Marion, een van de receptionistes, heeft namelijk een teef die vanochtend begon met bevallen. Nu had het beestje in het vorige nest 10 pups, maar nu had ze vanochtend één pup en was daarna vrij rustig. Toen er rond vijf uur nog geen vordering kwam ze toch maar even langs om te kijken wat er aan de hand was. Op het eerste gezicht was de vrolijke labradoodle prima in orde. Op het tweede gezicht ook. Na goed haar buik gevoeld te hebben kreeg ik het idee dat het misschien niet zo'n goed idee was geweest van Marion om drie pups al voor de geboorte te verkopen. De röntgenfoto bevestigde dit vermoeden. De kersverse moeder mocht weer naar huis, het enig-kind-puppy kan over een paar weken rollend door de kamer in plaats van lopend denk ik, want moeders had aardig melk.

Skye is en blijft natuurlijk een eiland (ondanks de brug) en eilanden hebben zo hun eigen gewoontes en eigenaardigheden. Nu is Marion is geboren en getogen op Skye en daarmee een goede bron om te raadplegen voor ik per ongeluk iets beledigends doe (al kan ik er meestal wel mee wegkomen dat ik een 'foreigner' ben). Nu waarschuwde Marion dat het op Skye erg onbeleefd is om eten te weigeren als je dit aangeboden wordt. En het zit blijkbaar ook in de aard van Skye-people om iedereen eten te willen aanbieden. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus bij mijn eerstvolgende visite accepteerde ik het aanbod van 'a cup of tea' braaf. Nu werd dit aangeboden door een krom oud mannetje (klinkt oneerbiedig maar ik kan geen betere omschrijving bedenken) die op een of andere manier nog een stuk of 40 koeien en 500 schapen heeft. Na met laarzen en waterproofs nog aan (“No, no, just keep them on, that's absolutely fine”) op een luie stoel voor het petroleumstel plaatsgenomen te hebben kreeg ik een enorme mok thee (met melk uiteraard). Vervolgens ging de beste man ijverig in de weer met cakes, eccles cakes (soort rozijnengevulde dingen) en oatcakes met blauwschimmelkaas. Het bord met heerlijkheden werd voor mij geplaatst en ik werd verzocht vooral wat te eten. Nou heb ik niet zo'n problemen met het innemen van voedsel, maar het is enigszins 'unnerving' om op een luie stoel met een kop thee en vol bord eten te zitten terwijl de eigenaar van het huis in een hoekje op een stoel zit toe te kijken en zelfs niks neemt. En een conversatie gaande houden viel ook niet mee want hij was een beetje doof. Hij had wel een goed geheugen, want gisteren was ik terug op zijn bedrijf en kreeg ik weer thee zonder suiker (en hij vroeg niks) en een nog grotere lading fruitcakes en andere zoete Schotse dingen.
Een rondje langs meerdere bedrijven neemt op deze manier wel veel tijd in beslag, maar ach, een mens moet ook wat eten af en toe, toch? Dus een stier onthoornen, broodje eten (en hier is een banaan voor onderweg), hele kudde bloedtesten, tosti eten en natuurlijk sloten thee met melk erbij en zo kom je de dag wel door. Maar het is wel donker voor je terug bent.

Ik heb nog veel meer te vertellen (zoals anekdotes over het rondrijden met een dode lurcher achter in je auto, een epidemie van oude katten die collectief besluiten ermee op te houden, wilde kittens die door de tralies van de kooi passen, hoestende cavia's en mijn (tot nog toe onsuccesvolle) pogingen het noorderlicht en de Fairy Glen te bekijken), maar dit verhaal is al vrij lang dus hier blijft het eerst weer bij. Nog maar een dag of negen over op Skye en dan op naar Campbeltown!