Gevatte titel van mijn zusje die mij ontschoten is

En daar waren we dan. In Shanghai welteverstaan, niet thuis.
Na anderhalve dag rondkijken in Wellington en een zeer voorspoedige vlucht van Wellington naar Auckland en Auckland naar Shanghai waren we dus in Shanghai. Hier zouden we overstappen op het vliegtuig naar Amsterdam. Maar een vulkaan met een hele lange naam gooide roet in het eten…ehm….het luchtruim.

Toen we bijna in Shanghai waren begonnen we enige nattigheid te voelen, de steward riep om dat alle vluchten naar London Heatrow geannuleerd waren vanwege een vulkaanuitbarsting in IJsland. Maar aan de andere kant, ze riepen ook om dat iedereen, behalve de mensen voor de vervolgvlucht naar Zürich en München, hun bagage moesten ophalen en weer inchecken. Vol goede hoop, en met medeleven voor die arme mensen die in Shanghai Pudong gestrand waren, haalden wij onze koffer c.q. rugzak op en liepen wij richting Terminal 1 om in te checken.

Bij de KLM balie aangekomen stond echter met grote rode Chinese tekens iets achter onze vlucht. Na een paar seconden veranderden de grote rode Chinese tekens in grote rode westerse letters die samen het woord ‘Cancelled’ vormden. Oh Oh….

Okeeee…….en toen? Wij waren gek genoeg niet de enige mensen die zich dat afvroegen. Helaas spreken de Chinese mensen op het vliegveld in Shanghai alleen Engels als je ze de vraag stelt die in hun taakomschrijving past (‘kunt u deze tas insealen?’ ‘Jazeker, dat kost 30 yuan’ of ‘Heeft u een kaart van Shanghai?’ ‘Alstublieft, hier is een kaart’), zodra je moeilijkere dingen vraagt, (zoals ‘Is er een hotel in de buurt?’ ‘Ja, luchthavenhotels’ ‘Jamaar die zijn allemaal vol, is er ook een andere?’ ‘Ja, luchthavenhotels’) wordt het erg moeilijk, laat staan als je vraagt wanneer er weer gevlogen gaat worden en hoe de vluchten dan worden ingedeeld.

Maar, first things first, eerst maar een hotel zoeken want het leek er niet op dat we snel weer door konden. Na enig rondvragen (‘Nee, wij pakken alleen tassen in’, ‘Nee, wij zijn van de luchtvaartmaatschappij’'Luchthavenhotels') kwamen we bij een balie waar de medewerker de woorden hotel en vannacht en het gegeven twee studenten vlot omzette in shuttle bus naar goedkoop hotel. Goedkoop Chinees hotel, maar netjes genoeg en er sprak zelfs iemand een beetje Engels.

Bij gebrek aan andere dingen te doen de dagen erna maar heen en weer naar het vliegveld voor informatie. Op het vliegveld kregen we erg weinig informatie, de KLM balie was de helft van de tijd onbemand en de andere keren zaten er alleen maar, zeer vriendelijke, Chinese medewerkers wier Engels ongeveer net zo goed was als mijn Chinees (Ni hau!). Gelukkig was er nog sms-verkeer met het thuisfront, zo wisten we in ieder geval waarom we vastzaten en dat er niet heel veel schot in zat.

Omdat het vliegveld nou ook niet ‘the place to be’ is en we wel wat ondergoed en dergelijke konden gebruiken besloten we ook nog maar wat in de stad rond te gaan kijken. Met een Chinees briefje waar blijkbaar een bushalte (voor de buschauffeur) en een ander briefje met een routebeschrijving naar het hotel (voor de taxichauffeur) kwamen we eerst terecht in een ‘klein centrum’. Heel apart om als enige niet-Aziaten door een volgepakte winkelstraat vol kraampjes te lopen terwijl alle kinderen naar je zwaaien en iedereen die een woordje Engels spreekt (meestal ‘Hello’) je gedag zegt. Wel fascinerend hoe de straten volgepakt zijn met winkel-kraampjes (kleding en speelgoed tot ananas en een soort satéstokken) en mensen. Erg veel mensen. Maar we waren dan ook in China.

Ook het ‘grote centrum’ (anderhalf uur met de bus) was interessant. Voor iedereen die de opening van de Expo 2010 Shanghai op de televisie gezien heeft, die grote toren met roze bollen heb ik in het echt gezien! (en op de foto gezet).

Er werd in dit deel van Shanghai nog druk gebouwd en er was veel beveiliging rond de architectonische hoogstandjes (zo was er een voetgangersbrug rond een rotonde, waar nog niemand op mocht lopen, waar een aantal streng kijkende Chinezen in uniform toezicht op hield). Ook was er een groot winkelcentrum vol met merkwinkels (inclusief C&A….apart) die volgens mij veel te duur zijn voor de gemiddelde Chinees (even ter vergelijking: ons hotel kostte 19 euro voor twee personen per nacht en avondeten nog geen 2 euro per persoon) en de straten stonden uiteraard vol met straatverkopers met Expo-poppetjes.

Ook interessant was het bestellen van eten. Vanaf een Chinese menukaart. Geen idee wat ik gegeten heb, maar het was wel lekker. En ik kan nu soep eten met stokjes!

Na enkele dagen heen en weer naar het vliegveld zijn we ook nog met een Chinese-die-Engels-sprak-en-ook-in-ons-hotel-zat de stad in geweest op zoek naar de dierentuin. Geen dierentuin gevonden maar wel mooi rondje door een Chinees stadspark gemaakt. Ook leuk.

En op dinsdagavond nog even een van mijn daar-wil-ik-niet-heen-plaatsen bezocht in Shanghai, namelijk een Chinees ziekenhuis. In het hotel kwamen we namelijk een wat oudere Tsjechische mijnheer tegen die op zakenreis was. Hij kon ook niet terugvliegen en bovendien liep zijn visum bijna af (wacht even….hebben wij dat misschien ook nodig?) en van alle spanning kreeg hij zeer verdachte symptomen (pijn op de borst en een tintelend gevoel in zijn armen). Om de een of andere reden belde het meisje in het hotel een taxi in plaats van een ambulance, maar gelukkig was die er ook vlot. Wel jammer dat het de enige chauffeur in Shanghai was die zich netjes aan de snelheidslimieten en verkeerslichten hield. Omdat het niet leuk is in een ziekenhuis te zijn, maar het nog veel minder leuk is alleen en ziek in een Chinees ziekenhuis te zijn besloten wij maar mee te gaan naar het ziekenhuis.

Op de eerste hulp werd de Tsjechische zakenman snel geholpen (door het Chinese briefje met symptomen dat het hotelmeisje voor ons had gemaakt) en op een bed geplaatst op de eerste hulp. Even een korte beschrijving van de eerste hulp afdeling in het Shanghai ziekenhuis: een zaal met een stuk of vijf bedden (meer past) die ook meteen een doorgang vormt naar andere delen van het ziekenhuis. Bij binnenkomst ligt een Chinese man zeer enthousiast zijn maaginhoud naar buiten te werken, waarop een passerende verpleegster op zakelijke wijze met haar voet een prullenbak onder zijn bed schuift. En als de wieltjes van het bed van iemand die onder het bloed (ongeluk?) wordt binnengebracht niet op de juiste manier draaien dan geef je er gewoon een schop tegenaan (geen prettig gezicht/gehoor).
Maar ‘onze’ Tsjech mag na een ECG en bloedonderzoek met een aantal pilletjes met Chinees opschrift gelukkig het ziekenhuis weer verlaten.


De volgende ochtend weer naar het vliegveld. Tot onze verbazing stonden er opeens heel veel mensen bij de incheckbalies in de rij. Én er was opeens een Nederlands sprekende KLM-meneer. Na enig vraagwerk bleek er een vliegtuig naar Amsterdam te gaan en als we in die ene rij gingen staan konden we ons registreren voor de wachtlijst, maar dan moesten we wel de bagage bij ons hebben voor het geval we direct mee konden. (Ohja, en volgens die KLM-persoon was hij al vier dagen vragen aan het beantwoorden in Shanghai….zeker ‘toevallig’ op andere momenten dan de twee keer per dag dat wij er waren). Dus ik ben maar in de rij gaan staan terwijl Anne-Marie snel naar het hotel heen en weer ging om onze spullen op te halen. Toen ik eindelijk aan de beurt was, was ze nog niet terug, maar dat gaf niks want de KLM-man had mij de verkeerde rij aangewezen. Dus ik ging maar in de rij ernaast staan. Hier stond ik nog niet zo erg lang toen Anne-Marie met enige bagage kwam aanrennen. En laat dat nou net het moment zijn dat een Shanghaise KLM/Air France-mevrouw iedereen in de rij verteld dat er nog ruimte is in het vliegtuig naar Parijs maar dat we dan nu wegmoeten.

Onder het mom van 'Europa is geen China!' renden wij naar de incheckbalie en vervolgens naar de douane. Na de explosieven en nagelschaartjescontrole moesten we nog even in de rij staan voor de paspoortcontrole. Bij de paspoortcontrole stelden de beambten vast dat we al op 17 april weg hadden moeten zijn uit China, maar toen iedereen er toch van overtuigd was dat er echt helemaal geen vluchten naar Europa gingen en dat het nemen van de eerste mogelijke vlucht misschien wel een positief teken was van onze brave intenties mochten we toch door (misschien zijn we nu officieel China uitgegooid, maar dat merken we later dan wel weer).

En toen dus op naar Parijs! Tussen twee mij onbekende heren in heb ik mij het grootste deel van de reis vermaakt met het zien van films (stuk of vijf, je moet toch wat) en het spelen van vier-op-een-rij tegen een veel te slimme computer. Rond een uur of acht lokale tijd (twee uur ’s nachts Shanghai-tijd) kwamen we in Parijs aan. Na ongeveer anderhalf uur in de rij staan voor de Air France balie (dit keer zeer goed verzorgd met flesjes water en regelmatig medewerkers die vroegen of ze ons konden helpen) kwamen we er bij de balie achter dat er in Shanghai een fout was gemaakt (verrassing!) met ons ticket waardoor het ons 600 euro zou kosten naar Amsterdam te vliegen. Foutje bedankt zullen we maar zeggen. Geluk bij een ongeluk was dat er opnieuw geen vliegtuigen vlogen naar Amsterdam, dus we hadden sowieso dezelfde avond niet weg gekund.
Na deze rij zochten we eerst de balie van de TGV/Thalys/Internationale trein op, maar die was net een kwartier eerder gesloten, waarna we doorliepen naar de hotelbalie die ook net gesloten was. Gelukkig wist de mevrouw bij de informatiebalie nog wel een goedkoop hotel in de buurt, dus tegen één uur ’s nachts lokale tijd (reken zelf maar uit wat dat in Shanghai of Nieuw-Zeelandse tijd is) lagen we heerlijk in een Frans hotelbed.

Dit was niet van zeer lange duur, want vier uurtjes later ging de wekker en sprongen we fris en fruitig uit bed om ons naar de shuttlebus te begeven. Na, voor de verandering, enige tijd in de rij gestaan te hebben lukte het ons een kaartje voor de trein van Parijs naar Brussel en de trein van Brussel naar Amsterdam te bemachtigen. We konden nog net een lekker chocoladebroodje bij wijze van ontbijt kopen voor we iets voor acht uur in de trein stapten.

De trein ging best snel en de treinreis was verhoudingsgewijs ook helemaal niet zo lang. Op Brussel hadden we ruim tijd om over te stappen. Het ging verrassend voorspoedig tot Marie-José smste dat we een uurtje later moesten komen omdat ze ons anders niet kon begroeten op Schiphol in verband met colleges. De invloed van de Oh Wijze MJ werd direct duidelijk in het binnen twee minuten na ontvangst van deze sms stilstaan van de trein en het daaropvolgende omroepbericht dat er een uur vertraging was.
Maar goed, dat ene uurtje kon er nog wel bij, en rond twaalf uur stonden we veilig op Schiphol! Na onze ouders gelokaliseerd te hebben, een ballon en bloemen in ontvangst te hebben genomen en een broodje te hebben gegeten (ondertussen waren MJ en de opa en oma en tante van Anne-Marie ook gearriveerd) besloten we huiswaarts te gaan. Ieders zijns weegs dus.

En jawel, na een paar uurtjes achterin de auto met Anne-Lieke achter het stuur en een stop onderweg bij opa en oma zag ik Aalsum weer na bijna een half jaar weg te zijn geweest!
Erg leuk was de begroeting die ik kreeg van de paardjes, en mijn voeten blijven in ieder geval lekker warm met de hond die er elke keer op gaat zitten. De Mini’s zijn gegroeid, Milonia’s buik ook, en de beestjes zien er goed uit! Gijs de Kat had even op mij gewacht met bevallen, maar ondertussen heeft zij drie schattige kittens: Marcus, Alana en Zoe (dat Alana eigenlijk een kater is mag de pret niet drukken). Verder moet er nog één schaap lammeren en is Chaos dusdanig groot geworden dat ik haar niet meer over het hek kan tillen (in tegenstelling tot Raar, maar die is dan ook een jaartje jonger).
Ik heb alweer het nodige gereden (zowel paard als auto als auto-met-paardentrailer), maar moet mij nog wel door een hele stapel post heen werken. En mijn kamer staat nog een beetje vol dozen uit Utrecht.

Maar om het kort te houden: het is goed om weer thuis te zijn! En als jullie mij nu willen excuseren....ik moet even mijn pavlova uit de oven halen ;)