Bergje klimmen, oogje ableren, biertje drinken

Dat is een korte samenvatting van de afgelopen tijd. Oh ja, en levertje prikken en rammetje vasectomeren hoort er ook nog bij (ik denk dat je dit wel veilig kunt lezen zonder eten erbij Douwe, voor de zwakmagigen is een emmer misschien wel aan te raden).


Laten we bij de berg beginnen. Deze is zo hoog dat je er bijna niet omheen kunt. (Nou oké, eigenlijk ligt er gewoon een weg omheen, maar dit is bij wijze van schrijven en erbovenop kijken is natuurlijk veel leuker.) Wat, of eigenlijk wie, is de berg in kwestie?
Mount Taranaki, ook wel Mount Egmont genoemd. Deze vulkaan, die in 1775 voor het laatst is uitgebarsten, is 2518m hoog en is te vinden vlakbij de plaats New Plymouth. Met zo'n 80 doden tussen 1891 en 2003 is het de meest fatale berg in Nieuw-Zeeland.


Volgens Maori-legende stond Mount Taranaki vroeger bij Tongariro in de buurt. Hier stond ook de vrouwelijke berg Pihanga. Eigenlijk was Tongariro getrouwd met Pihanga, maar zij hield nogal van flirten en Taranaki was erg verliefd op haar. Tongariro had helemaal genoeg van al die rivalen (Taranaki was niet de enige mannelijke berg met interesse in zíjn vrouw) en hij werd dusdanig boos dat de andere bergen, inclusief Taranaki, wegvluchten. Taranaki verwondde zichzelf tijdens zijn vlucht, dit is nog altijd te zien als een rivier door het gebergte. Vanaf Mount Taranaki zijn op een heldere dag Tongariro, Ngauhuroe en Ruapehu te zien (deze laatste twee zijn de kinderen van Pihanga en Tongariro) en vice versa. Op een bewolkte dag verschuilt Taranaki zich voor de woede van Tongariro, die af en toe waarschuwend rommelt, en als de zonsondergang bijzonder licht op Taranaki werpt probeert deze indruk te maken op zijn geliefde Pihanga.


Onze eerste indruk toen wij op vrijdagavond aankwamen bij Taranaki was respectievelijk 'Wauw, zin in!' en 'Oh nee, wat hoog' (bedenkt zelf maar welke reactie bij wie hoort ;) ).
Het was een erg mooi gezicht, de berg torende hoog boven de weilanden uit en was omgeven door een ring van bomen. Een eenzame wolk slingerde zich als een soort sjaal om de nek van Taranaki (dit ontlokte onze bijzondere breinen de theorie dat Taranaki misschien wel helemaal niet geïnteresseerd was in Pihanga, maar in Tongariro; wat er vervolgens voor zorgde dat Taranaki het tegendeel wilde bewijzen door ons van onze broeken te ontdoen (hierover later meer, geen foto's). Even 'for the record' ik zei alleen 'Wat modern'. Wij geloven trouwens dat grote bergen erg tolerant zijn aangaande deze gevoelig liggende issues, kijk maar naar een zeker Amerikaans Ruggebergte).


Vrijdagavond kwamen wij dus aan bij Mount Taranaki. Nu hadden wij ons goed voorbereidt en een slaapplaats geboekt in 'the camphouse', een soort historische hut aan het begin van de tocht. Nu stonden wij daar dus op de berg. Om binnen te komen hadden wij echter een toegangscode nodig, dus het telefoonnummer op 'the camphouse' gebeld in de verwachting een aardige Kiwi aan de lijn te krijgen die ons van deze code zou voorzien. Niet dus.
Na een niet al te lang telefoongesprek met de meest onbeleefde Kiwi tot nu toe stonden we nog steeds voor 'the camphouse'. Zonder toegangscode.


Nog bijkomende van deze vreemde ervaring besloten wij eerst maar wat te gaan eten bij het 'plaatselijke' café zo'n 20 km verderop. Gelukkig was de bediening hier echt Nieuw-Zeelands en supervriendelijk. Én ze wisten nog wel een goedkope 'backpackers' in de buurt. Dit backpackershostel was zelfs voor Nederlandse begrippen in de buurt, namelijk zo'n 400m verderop.
Het eerste dat ons opviel was de naam van het hostel “The missing leg”, bijzonder.... Het tweede opvallende was het briefje op de deur met daarop 'Kies een bed en neem een kop thee, als er niemand in het kantoor is kun je ook betalen via een gat in de muur' (maar dan in het engels natuurlijk). Het derde een erg gezellige 'woonkamer' met een keuken met een fiets aan het plafond. Het vierde een erg aardige 'hostelmevrouw' wiens beschrijving van de 'camphouseman' ik hier niet zonder kan herhalen zonder dit een '12 jaar en ouder'-blog te maken. Het vijfde de stevige comfortabele bedden mét beddengoed. En het zesde een prachtig, mij niet geheel onbekend, spelletje genaamd 'Pass the Pigs' oftewel 'Biggenwerpen'. (Oh ja, en het was ook nog goedkoper.)
Kortom: het werd een leuke avond.


De volgende ochtend op tijd opgestaan: tijd om wat 'qualitytime' door te brengen met Mount Egmont! Er gaat niks boven een 'relaxing hike' op Mount Taranaki! (Dat is....behalve Mt Ruapehu, die is dan nog net 200m hoger)
Goed voorbereid en beladen met allerlei nuttige spullen (op aanraden van Stefan, Marie, Erica en de website van Mt Taranaki) begonnen wij aan de uitdagende 1,6km verticale klim. Gelukkig hoefden wij niet verticaal te klimmen, om ons nog enige kilometers te laten maken liep het pad schuin omhoog. Het eerste gedeelte ging over een breed gravelpad door een Nieuw-Zeelands bos. Naarmate de wandeling vorderde werden de bomen steeds korter en wij steeds warmer. Tijdens een kleine waarom-heb-ik-vanochtend-die-thermokleding-aangetrokken-pauze bemerkte wij dat we al boven de wolken zaten. Het pad veranderde in een bijzonder soort karrenpad met betonnen banen bekleedt met vuistgrote lavastenen in een stevige helling. Niet echt prettig om op te lopen, maar het uitzicht op de boombeklede lagere regionen van Mt Taranaki mocht er zeker wezen. Wolken in de bergen zijn erg mooi! (Tot je erin loopt, dan zijn ze vooral koud en nat)
Na een openbaar toilet gepasseerd te hebben (die vind je hier echt overal) kwamen we bij de Tuharangi Lodge. Deze hut is eigendom van een 'Alpine Club', en mag door niet-leden alleen gebruikt worden als schuilplaats. Kijkend naar de strakblauwe hemel boven ons en na advies te hebben ingewonnen bij de in de hut overnachtende mensen (ze zijn lid van een 'Alpine Club', waarschijnlijk weten ze wel iets, hopelijk) liet ik de niet-erg-lichte-niet-geheel-waterdichte tent maar even achter bij de lodge. Een aantal kilo's lichter liepen verder.


*Intermezzo*

Stel je voor: na een prettige klim van anderhalf uur sta je op een berg, omhoog zie je nog een mooie we te gaan, beneden verdwijnt het pad in de wolken. De lucht boven je is felblauw. De zon werpt een helder licht op de bovenkant van de wolken. Over de wolken zie je duidelijk de silhouetten van de toppen een aantal bergen afsteken in de verte. Eerst identificeer je de grootste, Mt Ruapehu. Dan wordt ook Mt Ngauhuroe (Mt Doom) duidelijk. Even later zie je ook Mt Tongariro.
Genietend van het uitzicht neem je een slokje water met een stuk donkere chocolade.

* Einde intermezzo*



Na de lodge werd het pad flink smaller en veel interessanter. Na enige trappen, afgewisseld met grote vastliggende rotsen, ging het pad verder op scoria. Vraag maar aan Wytze en Anne-Lieke hoe heerlijk deze losliggende lavastenen lopen, vooral als het vrij steil omhoog gaat. Het uitzicht mocht er nog steeds zeker wezen trouwens!
Het scoriadeel van het pad was vrij lang. Of eigenlijk vooral langdurig. Het is lastig lopen als je voor elke twee passen vooruit-omhoog er minstens eentje achteruit-omlaag glijdt. En het is moeilijk pauzeren, het zitten op de losse stenen is niet zo'n probleem, je kunt jezelf 'verankeren' met je tas, opstaan daarentegen is vrij spannend....
Ik heb iets meer geoefend met klimmen en dus besloot ik door te lopen tot een grotere rots 'ergens hoger' waar zich misschien een geschikte pauzeplek zou bevinden. Op deze pauzeplek aangekomen at ik een broodje en enige noten en wat chocolade, onderwijl kijkende naar allerlei zwoegende mensen met beduidend kleinere rugzakken (die hadden volgens mij geen vier lagen kleding, zes liter water, regenkleding, genoeg eten voor drie dagen inclusief baked beans en spaghetti uit blik, waterzuiveraar en slaapzak bij zich). Onder de zwoegenden was ook Anne-Marie trouwens. Met enige rugzakhulp bereikte ook zij de grotere stenen, waarna we over nog een stukje scoriaslope door konden lopen naar de 'echte' grote rotsen.


Bij de echte grote rotsen begon het leukere klimwerk, de rotsrichel waar we nu over moesten klimmen wordt ook wel 'The Lizard' genoemd. Deze rotsen lagen gelukkig voor het grootste deel vast en waren op plaatsen erg steil. Erg leuk om met handen en voeten te klimmen!
Met regelmatige waterstops en enige aanmoedigingen (de rugzakhulp tegen Anne-Marie: “Je bent al op 9/10e, het is zonde om nu terug te gaan”) klommen we verder over de 'The Lizard'.
En jazeker, ook de hagedis kende een einde en na een smal paadje over de rotsblokken kwamen we bij de krater! Deze met sneeuw gevulde kom omringd door een 'muur' van lavastenen was weliswaar erg mooi, het uitzicht viel een beetje tegen. Aangezien we nu toch al boven waren besloten we ook het laatste stukje naar de top nog maar te klimmen. Anne-Marie hield even pauze in de sneeuw en ondertussen klom ik vast op de lagere kraterrand om te bekijken of het uitzicht de moeite waard was.


Ervan overtuigd dat het de moeite waard was de laatste dertig meter nog omhoog te klimmen klauterden wij vol goede moed de laatste rotsen op. En het was de moeite waard!
De top was vrij breed, zo'n tien meter in doorsnede, en het uitzicht was aan alle kanten geweldig! En nee, hier was dan weer geen openbaar toilet.
Na een welverdiende pauze op de top (zie ook foto's) en het versturen van enige 'We staan nu bovenop de berg'-smsjes (het is wat met die verrekte telecommunicatie) bedachten wij dat het verstandig zou zijn de terugweg maar weer te aanvaarden.


Ik ben normaal gesproken niet erg dol op omlaag lopen, op de lange duur gaan mijn knieën protestbrieven schrijven, maar het via de rotsen omlaag klauteren was erg leuk. Anne-Marie zei dat ze wel van omlaag lopen hield, maar veranderde bovenop de berg van mening. Er is een reden waarom je naar je voeten kijkt tijdens het lopen en niet naar het uitzicht. ;)


Ondertussen werd het steeds een beetje later. Het originele plan was naar Maketawa hut te lopen en daar te slapen en dan de volgende dag naar het bezoekerscentrum terug te lopen. We konden echter allebei wel een douche gebruiken en een comfortabel bed klonk ook wel goed, dus wel besloten direct naar het bezoekerscentrum te gaan (dit was 15min verder vanaf Tuharangi lodge gezien). Halverwege de scoriaslope kwamen twee andere wandelaars ons achterop. Erg prettig voor Anne-Marie want ook hier zat een galante jongeman bij die met plezier haar tas de berg afdroeg. En het was prettig om niet als allerlaatste wandelaars alleen op de berg te zijn.


*Intermezzo*

Stel je voor: Na een indrukwekkende klim en halve afdaling van een stevige berg loop je bijna de wolken in. Achter je schijnt de zon haar laatste stralen over de helling van de berg. Voor je zie je grote witgrijze wolkenmassa's waarvan je hoopt dat ze niet al te nat zijn. Tussen twee glimmende rotswanden in zie je een ronde vorm met alle kleuren van de regenboog. Jazeker, een regenboog!

*Einde intermezzo*


De wolken waren gelukkig niet erg vochtig en koud, ze waren zelfs prettige verfrissend. Na de tent weer te hebben opgehaald bij de 'shelter' van de Tuharangi Lodge liepen we met goede moed op 'voor het donker bij het bezoekerscentrum' verder.
De andere twee wandelaars kwamen uit Groot Brittannië en Frankrijk. Mensen die moe worden van lopen gaan vaak over allerlei dingen praten en zo vond ik mijzelf opeens naast een Franse marsliedjes zingende Française. Zo kom je nog eens mensen tegen.


En jawel, voor het donker kwamen wij aan bij het bezoekerscentrum. Snel getekend in het 'intentionsbook' zodat er niet per ongeluk een zoekactie voor ons op touw gezet zou worden en terug naar het backpackershostel.
De (Nederlands sprekende) mevrouw van het hostel onthaalde ons met een balsem tegen vermoeide spieren en gaf ons een bed in dezelfde slaapzaal als de nacht ervoor. Terwijl Anne-Marie zichzelf staande probeerde te houden onder de douche maakte ik de baked beans met geplette getoaste broodjes klaar (als je dat dan meeneemt de berg op dan wil er toch ook nog wat aan hebben) en na deze eenvoudige doch voedzame maaltijd zochten wij niet al te laat onze bedden op.
Niets zo goed voor de nachtrust als een comfortabel bed na 13 uur lopen met bepakking.


De volgende dag wou ik nog een keer, maar helaas vond ik geen medestander in Anne-Marie. Als alternatief besloten we (op aanraden van Stefan) met de auto om de berg heen te rijden via de 'Surf Highway'.


New Plymouth hadden we vanaf de berg al zien liggen, maar vanaf de begane grond ziet het er toch anders uit. Na enig zoekwerk vonden we wel de rotsen die we vanaf Mt Taranaki konden zien. Eén van de rotsen stond aan land en was beklimbaar (de andere stonden in zee en het was niet dusdanig warm dat ik mij daaraan ging wagen) Het leek mij wel leuk om Mt Taranaki vanaf deze rots op de foto te zetten, en we begonnen aan de beklimming. Goed geoefend en blij met mijn sterrenbeeld heb ik enige mooie foto's gemaakt vanaf de top van de rots. En ook van de rest van de rots trouwens. En ik heb zelfs een andere toerist overgehaald mij op de foto te zetten op de rots met Mt Taranaki op de achtergrond. Dus.


Dus tijd om na deze niet-onprettige ochtendgymnastiek weer verder te gaan. De dag bevatte verder een mooi strand met kliffen, een snelweg door de heuvels langs de kust, mooie uitzichten op Mt Taranaki en een omweggetje naar een waterval. En Fish 'n Chips.
De waterval mag nog enige toelichting hebben: aan de 'andere kant' van Mt Taranaki bevindt zich een ander bezoekerscentrum, visitorcentre Dawson Falls. Volgens het bordje was de waterval maar 5 minuten lopen, dus wij besloten dat we dat wel over hadden voor een blik op deze mooie waterval. Bovendien zag het bos er erg aanlokkelijk uit in de steeds feller wordende zon.
Toegegeven, het was een mooie waterval. En de steile trappen met gladde treden hielden ons goed scherp.



's Avonds weer veilig terug in Palmerston North. En slapen want de volgende dag was het tijd voor onze eerste dag in Stefan's chirurgieweek!

Deze chirurgieweek is ongeveer vergelijkbaar met een schaap-en-rund-week voor co-schappers (tenminste, dat stel ik mij voor, zodra ik begonnen ben met mijn co-schappen kom ik hier misschien nog op terug). Normaal gesproken heeft Stefan een groep van zeven studenten per week, deze week dus even negen. En een boel schapen!


De eerste dag stond in het teken van leverbiopsies. Dave, de collega van Stefan, doet namelijk een onderzoek naar koper in het dieet van koeien en daarvoor moest hij leverbiopten nemen van 60 koeien. Mazzel voor ons dat hij begon in deze week, eerste drie leverbiopties achter de rug!
En zoals met meer operaties, leverbiopsies lijken erg gemakkelijk maar zijn nog best lastig. Na het uitzoeken, scheren en prepareren van het deel van de koeienbuik waar je de lever verwacht (en een lokale anesthesie natuurlijk) was het vooral een kwestie van de dikke holle naald (opgevuld met een stalen pen) in de koe steken tot je iets 'gritty' voelt en dan de pen uit de naald halen, even doorsteken alsof je een aardappel bewerkt met een appelboor en de naald met enige negatieve druk erin uit de koe verwijderen. Het resultaat: als het goed is enig bloed en een paar centimeter lange rolletjes lever.


De middag stond in het teken van het palperen van rammen en bloedafname bij rammen. De palpatie van het scrotum bij rammen wordt uitgevoerd om zieke en minder vruchtbare rammen op te sporen. In de praktijk komt het erop neer dat je een ram bij zijn 'nuts' grijpt en deze navoelt op abnormaliteiten. Soms vind je Brucella ovis-laesies, soms alleen 'small nuts', en in het ideale geval.....nou ja, stevige grote testes.
De bloedtesten zijn vooral voor het opsporen van Brucella ovis, een bepaalde ziekte bij schapen die de vruchtbaarheid vrij nadelig beïnvloedt. In de praktijk betekend dit vooral dat je een poging doet de halsader te vinden in, meer dan eens, met een laag wol bedekte schapen. Het kost een aantal vacutainers en naalden, maar als ik Stefan moet geloven kunnen we straks geblinddoekt bloedprikken.


Dinsdag was het Anne-Marie's verjaardag. En dus gingen we weer rammen palperen en bloeden. 's Middags hadden we een tutorial (soort college) over de 'schapenkalender', beetje jammer dat onze kalender ander loopt dan de Nieuw-Zeelandse maar het idee is goed. De verjaardagskoekjes waren lekker en de traditional-LATU-naked-birthday-run-with-lama-wrestling was erg grappig.
's Avonds kregen zowel Anne-Marie als ik een cadeautje voor onze verjaardag (ze wilden graag voorkomen dat ik 's nachts Anne-Marie zou slaan), erg aardig. Schrijfmateriaal komt altijd van pas, nu nog bedenken wat ik met het make-up tasje ga doen....
Verder hadden we nog wat huiswerk gekregen van Stefan, wat uiteraard goed moest gebeuren. De avond was gevuld tot middernacht (maar dat kwam mede doordat Stefan bier ging brouwen, hetgeen ik natuurlijk niet wilde missen).


Woensdag was er een variatie op het programma: wel schapen, maar geen testikels. In plaats daarvan moesten we feacesmonsters nemen voor onderzoek op wormeieren. Ook moesten we een plan van aanpak opstellen voor een resistentie-onderzoek en de resultaten van een eerder onderzoek interpreteren. Dit klinkt erg interessant.
Nog maar weer een praktische beschrijving voor de liefhebbers: steek je vinger in de kont van een schaap om de stront in een potje te stoppen en maak een hele lijst met sommen met procenten.
Ook het drenchen (ontwormingsmiddel toedienen) was erg leuk. Na de weegschaal kwamen de lammeren één voor één als een soort katapult de 'yard' ingeschoten: grijp ze in 'midair' bij hun kladden en geef ze een drench.
Note: 'stockmarker' spray geeft af als het nat is en blijft een aantal weken zichtbaar op buitenlopend vee. Mooi blauw is niet lelijk.


Lunch met bier bij Stefan (dat is pas je product aanprijzen bij de doelgroep) en daarna door naar wat 'echte' chirurgie. Op een dode koeienkop welteverstaan.
Ik zal het scheren met een scalpelmes nog even oefenen op een ballon met scheerschuim, maar het haar was in ieder geval weg. Met best wel vaste hand werden allerlei verschillende hechtpatronen afgewerkt. Het laatste onderdeel was 'oogoperaties'. Theoretisch gezien kan ik nu dus ook in een levend die het derde ooglid voor het oog naaien, het derde ooglid verwijderen en de oogbol verwijderen (eye ablation). En dan natuurlijk alles weer netjes dichtnaaien. Vrijwilligers om de koe vast te houden? Volgens Stefan hebben veel boeren namelijk de neiging flauw te vallen bij deze operatie. Ik vraag me af waarom....


De terugweg was erg grappig. Stefan zat achter het stuur alsof de bus omgeven werd door kleine kaboutertjes die hij niet wilde overrijden (eigenlijk was hij planten aan het spotten) om vervolgens opeens op de rem te gaan staan waarna alle studenten uit de wagen sprongen, een paar struiken uit de grond trokken en weer in de bus sprongen. En dat allemaal voor een herbarium van giftige planten.
Om de planten vers te houden moesten ze tijdens de chirurgie natuurlijk wel even in het water. Het commentaar van Robin, de 'baas' van LATU: “Ah, potted plants, poisonous are they?”


Vandaag voor het eerst een 'echte operatie' met hechten uitgevoerd op een levend dier. Namelijk een vasectomie op een ram. De 'gelukkige' was een jonge ram op LATU. Heel anders dan dood weefsel opereren, maar als iemand een ram 'teaser'-ram wil hebben dan houd ik mij aanbevolen!


Vanmiddag voor de verandering een groep rammen gepalpeerd en bloed afgenomen. Het verschil met maandag is al te merken, zelfs met veel wollige rammen zijn we steeds sneller klaar. De rammen van vandaag waren wel erg groot trouwens! Erg mooi om te zien, maar 'uitdagend' als een ram bedenkt dat hij zijn hoofd níet gaat optillen en je 100 kg ram moet tegenhouden. En dat springt ook nog over de hekken heen.
Natte rammen ruiken erg bijzonder trouwens. Volgens mij hebben wij alle ooien rond Stefan's huis in verwarring gebracht met alle feromonen aan onze overalls.


Morgen nog een dag 'Sheep and Beef'. Er staan voor morgen 200 drachtigheidsonderzoeken voor koeien op het programma. Maar eerst 's ochtend nog even een verse overall halen bij Farm Services (als onze maat niet bij de 'algemene stapel' ligt dan moeten we volgens Stefan gewoon een overall met naam erop pakken, “That will teach them”. Iets doet mij vermoeden dat hij het niet leuk vindt dat ze hem na 5 jaar nog steeds geen eigen overallstapel hebben gegeven).
Volgende week moeten we weer hard bezig met ons paardenproject, dat kan wat mij betreft wel enige afronding gebruiken. Ik hou jullie op de hoogte!